Queso vertelt zijn verhaal.

Hallo

Mijn naam is Queso. Op 11 juni landde mijn vliegtuig in Zaventem omstreeks 18u. En begon mijn nieuwe leven.

Ik moet toegeven, ik was danig onder de indruk van de vlucht. Eerlijk? Ik was mijn kluts een beetje kwijt. Ik wou dan ook niet onmiddellijk uit mijn reisbench. Mijn vluchtgenootjes waren allemaal zeer enthousiast dat ze eindelijk hun pootjes konden strekken. Maar ik? Ik wou er niets van weten. Ik wist het allemaal zo niet meer. Al die vreemden die mij aanstaarden en mij aanmoedigden om die bench te verlaten. Echt beangstigend. Ze wilden mij lekkere snoepjes en eten geven maar daar had ik geen zin in. Die drinkbakjes? Wat moest ik daarmee? Ik was doodsbang. Ongerust. Het waren dan ook nogal dagen geweest. Plotseling werd ik “klaargemaakt voor de vlucht”, zoals ik hoorde zeggen. Wist ik veel wat dat betekende. Maar daar kwam ik vlug achter. En ik vond het niet leuk.

Mijn nieuwe baasjes hadden de handen vol aan mij om mij in de auto te krijgen op Zaventem. Geen haar op mijn pels dacht eraan in dat ding te kruipen. En wie waren die mensen? Kon ik hen wel vertrouwen? Ik was al zo dikwijls teleurgesteld in mijn leven. Met veel geduld en uiteindelijk het nodige duwtje onder mijn poep lukte het hen toch mij te laten instappen en vlug de deur te sluiten. En daar zat ik dan, niet wetende wat er nu weer zou gebeuren, waar we naartoe gingen. ANGST!!!

Eénmaal in mijn nieuwe thuis aangekomen (dat was wat mijn baasjes mij vertelden in de auto) , kreeg ik ruim de tijd om het huis te verkennen. Vreemd allemaal. Ik wist écht niet goed wat denken. En dan, na een vijftal minuten snuffelronde,  mocht ik in de tuin gaan. Wat een leuke verrassing: er bleken daar twee lieve schattige teefjes op mij te wachten. Molly en Wippie. Het klikte meteen. Ze leken mij best een leuke gast te vinden en dat stelde mij toch wat gerust. Na een uitgebreide snuffel-in ronde toonden ze me meteen de tuin. Niet zo vreselijk groot maar toch… gras om te rollebollen, bomen en struiken om tegen te plassen, alles wat een stevige reu als ik nodig heeft. En mijn twee dames waren maar al te gelukkig om mij alles te tonen. We bleven heel lang samen in de tuin. Ik voelde me meteen wat beter op mijn gemak. Ik zag die twee meiden wel zitten. En zij mij ook.  

De nieuwe baasjes weken geen moment van mijn zijde. Ze wilden mij absoluut laten drinken, waren bezorgd omdat ik dat niet wou en het zou nog enkele dagen duren voor ze mij zover kregen. Geen zin in dat Belgische water. Dus maakte mijn mammie wat lichte bouillonsoepjes waarmee ze mijn eten overvloedig overgoot zodat ik toch vocht binnen kreeg. Want eten deed ik ondertussen wel.  

De eerste nacht was ik heel flink. Aml zeg ik het zelf. Ik mocht samen met mijn nieuwe zusjes beneden slapen: hall, living, keuken, badkamer of… keuze te over. Overal vind je hier mandjes en kussens waar je een goed dutje kan op doen. De baasjes vertelden mij nadien dat zij heel slecht hebben geslapen die nacht: bang voor incidenten op het gelijkvloers terwijl hun slaapkamer op het eerste verdiep ligt. Maar wij met z’n drietjes hebben heerlijk geslapen. Mandjes en kussens genoeg toch om uit te kiezen. Waarom zouden we ruzie maken? Ik was wat gerust gesteld nu bleek dat ik niet alleen was. Mijn twee nieuwe zusjes boden mij houvast in die vreemde wereld. Toen de mammie in de vroege ochtend opstond om te gaan werken, stonden drie kwispelende staartjes haar op te wachten beneden aan de trap. Alsof het nooit anders was geweest. En dan was ik nog maar 12 uurtjes geland in België. Mijn hele nieuwe leven moest nog beginnen. Maar het beloofde fijn te worden.  

In de namiddag van die eerste volledige dag in België gingen we meteen naar de dierenarts voor een grondige check up. Mijn baasjes waren zeer bezorgd om mij omdat ik Leishmania heb. Wat bloed laten prikken, extra medicatie mee gekregen en een speciale shampoo voor de verzorging van mijn vacht die er op dat moment écht niet uitzag. Heel veel huidschilfers op mijn rug, waarschijnlijk door de Leishmania en dus vreselijk veel jeuk. De baasjes noemden mij “onzen vlooienbak” ook al moeten ze de eerste vlo nog tegenkomen. Maar ja, ik zat hele dagen te krabben hé. Wat denken mensen dan? Om de drie dagen wassen met die shampoo, zei de dierenarts en dat gedurende drie weken. Dat vond ik nu wel niet zo leuk. Enfin, laat ons eerlijk zijn, heel dat douchegedoe vind ik maar niks. Nog steeds niet. Gelukkig moet het nu niet meer om de drie dagen. En het resultaat mag er zijn: moet je mijn vachtje nu eens zien, zacht en blinkend? Zeker na mijn bezoekje aan het trimsalon een paar weekjes later.  Alle dode haartjes weg en plots was de kleur van mijn vacht veel zwarter. Herkennen jullie mij nog? De eerste foto ben ik in Spanje. Op de tweede foto ben ik een drietal weken in België.

De laboresultaten wezen ondertussen uit dat ik niet enkel Leishmania heb. Maar dankzij mijn baasjes en de dierenartsen is momenteel alles onder controle. En dat is het belangrijkste.

De volgende dag was er de eerste kennismaking met de familie. Mijn twee nichtjes Laika en Noor komen ook uit Spanje. Het zijn die zwarte en beige grieten met hun lange slanke poten. Mijn neefje Cox en mijn andere nichtje Cookie zijn Belgen net zoals mijn twee zussen Wippie en Molly. Het zijn die twee langharige teckels. Je ziet: in deze familie voor elk wat wils. En we komen heel goed overeen: groot of klein, dik of dun, Belgisch of Spaans, bij ons is verdraagzaamheid de grootste troef. 

Ondertussen zijn we twee maanden en half verder en zijn we reeds op vakantie geweest met z’n allen. Mooi weer (op z’n Spaans) en luieren aan de rand van het zwembad in de Ardennen. Af en toe de baasjes wat uitdagen. Wat kan een hond als ik zich nog meer wensen? In de maand juli hadden we ook de hele maand twee kindjes op logies. Blijkbaar komen ze elke grote vakantie in juli over uit Wit-Rusland om bij mijn baasjes te genieten van een gezondheidsvakantie. Wat er ook van zij… ik vond dat tof. Heel tof. En ik kijk alvast uit naar hun komst in juli 2016. Zij vonden mij ook tof, denk ik J

Volgende week moet mijn mammie terug aan het werk. Ik vrees dat ik dat niet zo leuk ga vinden. Ze zegt wel steeds dat ze mij een superhond vindt, dat ik geen gebreken heb, dat ik het beste ben wat hen kon overkomen na het plotse overlijden van Kobe (ik heb hem nooit gekend maar naar het schijnt was hij mammie’s schaduw en ze heeft heel veel verdriet, hij moet dus ook fantastisch zijn geweest). Maar ze laat mij toch ferm in de steek. Maar ja, naar het schijnt moeten er weer centjes worden verdiend. We hebben het namelijk nogal bont gemaakt deze vakantie met z’n drietjes J : mijn zusje Molly is geopereerd omdat ze twee gezwelletjes had die gelukkig goedaardig bleken te zijn. Mijn zusje Wippie vond het nodig een zak van 250gr zure beertjes te stelen en te verorberen waardoor ze vier dagen werd gehospitaliseerd wegens doodziek, en ik, ja, zoals ik het al zei, ik heb ook wel wat kwaaltjes die verzorging nodig hadden en hebben. Dus moet mijn mammie wel weer aan het werk, zegt ze. Of ze kan geen eten meer kopen voor ons. En dat…dat zou pas erg zijn, vinden we met z’n drietjes. Gelukkig is de baas met pensioen. En blijft hij lekker bij ons. 

Lieve groetjes aan al mijn Spaanse vriendjes. Ik wens jullie allen een warme thuis toe. Hou de moed erin.

Queso