Cadenita’s missie.

Cadenita is hierheen gekomen met een missie. Niet dat ze zich hier ook maar een greintje bewust van was, maar dat had ik zo voor haar bedacht. Als therapie voor Gustavo.

Gustavo, een Basset mix, is hier 2 jaar geleden gekomen met een enorme grote rugzak achter zich aan slepend, vanuit het noord Spaanse asiel in Berga. Hij was uitgedroogd en uitgehongerd gevonden, even buiten Berga, toen hij een maand of 7 à 8 was. Niemand wist iets van zijn verleden.

Aanvankelijk ging het goed met hem, natuurlijk angstig voor mannen, maar met koekjes leerde hij om mijn man te accepteren, die zijn baas is. Gus groeide en groeide. Tot ongeveer eind vorig jaar. Het ging alsmaar slechter met hem. Gus wilde steeds slechter overdag naar buiten. Voor de wandeling en ook om gewoon hier buiten te zijn. Met geen stok kreeg je hem de bench niet meer uit, wat een veilig plekje voor hem is. Als hij de riem zag begon hij al te bibberen. Hij zat de hele dag in de bench, liep overdag niet eens meer rond. Zijn vrolijkheid was verdwenen. Alleen ’s avonds en ’s morgens vroeg ging hij nog vrijwillig naar buiten. Een wandeling was een marteling.

Het duurde even eer bij mij het kwartje viel. Het kon wel eens de nieuwe hond van de buren zijn. In de winter namen ze een pup van een groot ras, waar ze eigenlijk helemaal geen tijd voor hadden omdat ze weinig thuis zijn. In het weekend het pupje gehaald, natuurlijk lekker vertroeteld en in huis, ’s maandags hele dag werken, pupje werd in een deels open schuur gedumpt, moederziel alleen en verlaten. Heel gezellig voor het pupje in de kou en wind en brulde dan ook de hele dag (en de dagen daarna) alsof het levend gevild werd. En ik herinnerde me dat Gus toen ook acuut naar binnen wilde toen hij dat hoorde. Had dit nu zo’n negatief effect op hem? Ik denk het wel. Zelfs ik kreeg de rillingen over mijn rug van dit geluid als van een hond in nood.

De gedachte kwam in me op dat alleen een zelfbewust lief teefje Gustavo zou kunnen redden. Mijn man stemde daarmee in.

Nu hebben we wel zo’n teefje, Herbelles (ook destijds gekomen met een missie voor een oude zieke, blinde reu), maar daar mag Gus alleen mee buiten lopen/spelen onder toezicht. Zij houdt van te ruig spelen en dat gaat niet, want ze vernielt zichzelf. Jammer.

Dus Cadenita kwam. Zag en overwon. Meteen de eerste dag.

Ongelofelijk hoe een stoere angstige reu zijn bange jas acuut zonder enige twijfeling uittrekt bij de binnenkomst van een huppelend elegant klein charmant prinsesje.

Ongelofelijk om te zien hoe snel onze bange Gustavo naar buiten vliegt, voorop zelfs, overdag zelfs, om dat lieve kleine schepseltje de omgeving te laten zien. Hij schoot zelfs één van de kennels en de stallen in, waar hij tot dan toe nóóóóóit in was geweest. Alsof hij haar wilde zeggen: Kijk, dit hoort er bij en dat hoort er ook bij.

En Cadenita? Zij was verreisd. Ze liet alles maar over zich heen komen. Volgde degene die haar lijntje vast hield. Zij accepteerde alles in haar roes.

Maar de dagen daarna veranderde dat. Ze werd een bang wezeltje dat moest wennen aan haar nieuwe leven. Onzeker en steeds bang dat ze alles wat ze deed, verkeerd deed.

Stapje voor stapje verovert ze meer terrein. Wordt zekerder, maar daarnaast houdt ze het onzekere. Het wisselt elkaar nog af. Maar haar plaats tussen de honden bevalt haar wel. Soms bepaald zij.

Nu hebben we in ons piepkleine huisje meerdere ligplaatsen voor de honden, maar een bench naast de verwarming is ten alle tijden een favoriete plaats van alle honden geweest. Natuurlijk ook weer voor dit drietal. Ze liggen er als haringen in een tonnetje. Echte meutehonden. Delen lief en leed, zijn altijd samen, doen alles samen.

Cadenita ontwikkelt zich als een ware ratten/muizenjager, beestjes die hier in het buitengebied voldoende aanwezig zijn. Hierin heeft Herbelles er een zielsgenoot bij, tot grote vreugde van Cadenita, want Herbelles kan grote stenen verplaatsen, waardoor Cadenita haar smalle muizensnuitje in ieder muizenholletje kan steken. Dan snuift ze de lucht op als een stofzuiger die zijn werk doet, alsof ze de muizen/ratten zo uit hun hol zal zuigen. Ons turbozuigertje.

En Gustavo? Hij heeft zijn vrolijkheid weer terug. En meer. Ik hoef maar mijn bril op te zetten, mijn zonnehoed op te doen, mijn jas te pakken, geef het maar een naam en Gus staat al bij de deur. De andere twee natuurlijk ook.

Hij gedraagt zich af en toe stoer. Als er nu een vreemde binnenkomt, treedt hij verdedigend op. Hij durft nu, terwijl hij zich voorheen terugtrok. Ik ben er niet en wat ik niet zie, is er ook niet.

En als reu heeft hij toch de taak zijn meute te verdedigen……….?

We kunnen terecht zeggen: Cadenita’s missie is geslaagd!

Pauline Oudkerk.