Zomaar een hondje

Yona, een hondje van ACE, dat niet veel geluk kent in haar leven. Het verhaal van Fabienne toendertijd was schrijnend. Zomaar een hondje in dodingstation, dat naar de hemel zat te kijken, terwijl alle honden rondom Fabienne de aandacht vroegen. Het diertje bleek blind te zijn. Fabienne nam haar mee verzorgde haar, en zette haar op de site ter adoptie. Ik had al diverse malen contact gehad met ACE en ook ik adopteerde honden van ACE. Toendertijd Alois en Zasha, kwamen bij mijn toch al aardig grote roedel, maar ik wilde helpen. Yona het blinde hondje bracht ik onder de aandacht van mijn dochter. En Yona raakte haar hart. Toendertijd woonde mijn dochter in mooie eensgezinswoning, met haar man en twee kinderen. Er waren nog twee hondjes. Lemon en Snowy het dove hondje. Een leuk gezin, Yona viel met haar kontje in inderdaad gouden mandje, zou je denken. Maar drie jaar geleden, vertelde de partner van mijn dochter, dat hij wilde scheidden. Hij kon het gezin niet aan. De kindertjes hebben allebei een bijzondere ontwikkeling.

 

Tot zover de scheiding, die natuurlijk ook Yona trof. Verhuizing, verandering etc. Maar mijn dochter kwam natuurlijk ook in andere financiele positie. Maar natuurlijk helpen wij zoveel wij kunnen. Ik laat hondjes, niet in de steek. De gemeente, die bijstand regelde gaf mijn dochter ruimschoots de tijd om een en ander te regelen en aan alles te wennen. Nu na drie jaar echter is situatie zodanig veranderd, dat de kinderen maar vooral de dieren de dupe dreigen te worden. Bijstand is overgeheveld naar andere organisatie, die mijn dochter geen tijd meer gunt. Kinderen en vooral de dieren, wordt weinig rekening meegehouden. Kinderen worden heen en weer geslingerd, maar dieren, wie praat nu over dieren.

 

Tot overmaat van ramp is Yona ongeveer half jaar geleden ziek geworden, epileptische aanvallen. Yona is ongeveer zeven jaar. Als een dier op deze leeftijd epileptische aanvallen krijgt, is de prognose niet zo goed. De dierenarts geeft aan, dat dit kan duiden op tumor ergens in lichaam. De medicatie is inmiddels behoorlijk opgeschroefd. Maar goed dat is een kwestie van hopen en tijd, waarin we natuurlijk hopen het onder controle te krijgen, en dat het niet waar is. Gewoon alleen epileptische aanvallen, waarmee oud te worden is. Maar daarnaast blijft natuurlijk de zorg over het zorgen voor!!!!!

Mijn dochter wordt door organisatie, gedwongen om hele week te werken, nogmaals dieren wordt totaal geen rekening mee gehouden.Yona is bovendien door haar ziekte, zo angstig geworden, dat ze niet meer alleen kan en wil zijn. Ze jankt de boel al bij elkaar, als mijn dochter of ik even naar toilet moeten. Heel begrotelijk allemaal. Yona, Lemon en Snowy zijn nu steeds bij mij. Yona moet daar uiteraard erg aan wennen, want ze mist haar vrouwtje. Maar dit is de beste oplossing.

 

Nu denkt mijn dochter, maar ook ik erover, om Yona, Lemon en Snowy, hier maar te laten wonen, daar Yona, dan misschien iets minder angstig wordt, daar ze dan mijn huis ziet als haar basis en niet steeds moet wisselen. Ondanks mijn grote roedel. Ineke waarom wil ik dit even vertellen, en vooral op de blog zetten? Ik wil met dit verhaal aangeven hoe het hoort. Ik kan zoals velen op de wereld zeggen, bekijk het maar, ik doe het niet!!!!!!!!!! Hoe vaak lees ik het niet, dat familie niet wil zorgen voor dieren van hun ouders, die overlijden, etc. Ineke ik laat Yona en de anderen niet in de steek, ik zou het overigens ook niet kunnen hoor. Ik zou

allemaal redenen kunnen verzinnen, waarom het niet kan. Yona kan niet alleen, dus moet ik thuis blijven. Mijn roedel is veel te groot, dus nog drie honden erbij. Ineke ik doe het lekker niet. Yona heeft niet veel geluk in haar leven, maar ik hoop haar nog een beetje langer te helpen, door haar hier te laten wonen, als het in haar belang is. Ik laat dieren nu eenmaal niet in de steek. Laat ik dan maar het geluk zijn in Yona haar leventje.

 

Vandaar de foto, Yona bij mij, ze is welkom, 

Gerrie Bakker.