Het was 6 u s morgens als Diane en ik ons op
weg begeven naar een oud dametje nabij Motril.
Zij had onze hulp gevraagd bij het
leeghalen van een dodenstation, waar weinig of geen mensen kwamen helpen.
Zoals overal werd er hier massaal afgemaakt. We
hadden plaats in de refugio, dus we zouden kunnen helpen en dus vertrokken we in de vroege dageraad …
Ik woon hier nu 20 jaar, maar de ochtenden,
de prachtige zichten van het binnenland blijven mijn hart ontroeren. Had ik maar
nooit geweten wat er zich afspeelt achter vele muren die nooit het daglicht
zien.
Terwijl toeristen hotels bezetten en met
zonnecrème en lighanddoeken de strandstoelen in leven houden, worden er achter
teveel muren, in elk dorp of stad minstens 1 dodenstation, de vele ongewenste
honden en katten afgemaakt. En hoe?
Om 9 u ontmoeten we het oude vrouwtje ergens
op een dorpshoek waar Jezus Christus met zijn paard nog nooit is langs
geweest.
Het is in een typisch Spaans dorpje,
waar geen kat op straat is, wel hier en daar een vrouwtje in haar werkshort is,
zoals ik het me herinner van mijn eigen jeugdjaren. Dat kan je bij ons niet meer vinden.
Enfin, het oude vrouwtje, met mooie
zachte grijze ogen, klein en dapper en met de kin vooruit, vertelt ons de
gruwelverhalen die ze hier sinds 50 jaar trotseert. We volgen haar naar het dodenstation.
Een man met een ijskoude blik,
een Aziaat uit Bolivia bleek later, komt op ons af en maakt
ons duidelijk dat foto's en verhalen die naar buiten zouden gaan, gepaard gaan
met een gesloten deur voor de toekomst. Hier tellen onze wetten, te nemen of te
laten! Dit is een privé-instelling en hier neem je mee, betaal en vertrek je!
Heb je dat begrepen?
Diane bekijkt me en gaat tekeer in het
sappige Aalsterse dialect van haar! Die zot kan de pot op! Wat denkt ie wel, zij
zal hem seffens ne keer (!), waarop de Boliviaan, die Diane ondertussen de
Baviaan noemt, vraagt wat Diane vertelt en ik hem zeg dat ze
het begrepen heeft!
Het oude vrouwtje dat alles heel
goed gadegeslagen heeft, lacht in haar vuistje en knipoogt naar
me.
Je moeder is net als ik, zegt ze, maar
hier kunnen we niet anders dan gehoorzaam zijn. Ze denken dat ze machtiger zijn
dan de paus, maar wat wil je, we doen het voor de hondjes, toch
…
Privé-instelling, zegt ze, mon oeuil! De
belastingbetaler betaalt hun loon en hun smerige wantoestanden, maar aangezien
dat de overheid de eigenaars en opdrachtgevers zelf zijn, houden onze meningen
hier op.
Kom binnen! Als brave, wel gehoorzame
sukkels, gaan we met hem mee en dan begint het. Kooi per kooi per kooi, de vele
honden die hier opgestapeld zijn, de krop komt in je keel.
Heel veel pit bulls en stafs,
grote en kleine honden, maar zoveel. Je hart breekt en je realiseert dat deze
gezonde sterke en mooie lieve dieren straks allemaal afgemaakt worden. Ik wil ze
allemaal mee ...
Dan krijgen we te horen dat het oude hondje
niet mee mag. Zijn eigenaar moet al 5 jaar komen aftekenen en intussen zit het
hondje daar. Een ander hondje gaat voor de fok. Het is een beagletje, mag niet
mee, nog een ander heeft schurft en wordt vandaag afgemaakt, alsof het de
normaalste zaak van de wereld is.
Aan het einde van de rit gaan er 33 hondjes
mee maar dat is maar een kleine druppel op deze hele hete
plaat.
We rijden terug. Silence complet! Beiden in
gedachten van diegene die achterblijven. Dieronwaardig, zo intens triest
...
Hier zijn geen woorden
voor....
Fabienne
Geen opmerkingen:
Een reactie posten