Pagina's

donderdag 30 juli 2015

Ron, hij zette alles op alles om gered te worden, amper een vuist hoog

Het ging door merg en been, een gehuil dat je doet rennen en afvragen: wat is hier aan de hand? Zo een geluid maakte deze kleine amper een vuist hoge puppy, toen we in het dodenstation waren.
Toen ik aan de kooi kwam, zag ik dat kleine pupje met zijn twee kleine pootjes op en neer die tralies glijden. Hij beet in de ijzeren staven, stak zijn pootjes door de tralies heen: zie me a.u.b., hoor me, red me? De grote honden trapten op hem en liepen hem omver. Hulpeloos en met hoge stem probeerde hij onze aandacht te trekken. Zo een klein ventje. Toen ik hem opnam, rook je zo de puppy. Waar was zijn mama? Hij was zo klein en zo fragile, zittend tussen de grote makkers die wellicht wel niets deden aan hem, maar toch …
Hij ging met ons mee en wel vooraan als kleinste spruit! Hij kroop helemaal in mijn nek, jankend en hunkerend, hartverscheurend! Ze zijn dan wel klein en weten van niets, maar aanvoelen deed Ronneke het zeker. Hij is nu bij ons en was eerst kantje boord: te lang zonder eten geweest en te zwaar verwaarloosd.

Gelukkig heeft ie zich herpakt en ontwikkelt hij zich als een adorabel, lief hondje, dankbaar en onschuldig ligt ie in onze armen, ronkt als een klein content hummeltje. Veel vraagt ie niet: eten, drinken, spelen en als een blok in slaap vallen. Het is een echt tof bazeke!!!


Geen opmerkingen:

Een reactie posten