Pixie, zou ik of zou ik niet?

Maanden en maanden werd ze tijdens valavond gesignaleerd aan de vuilbakken en at ze daar mee met de poezen die daar ook om een maaltijd kwamen. Ze was altijd afwachtend, keek beangstigend om zich heen of de kust wel veilig was, want mensen waren eng en telkens als je ook maar in de buurt kwam rende ze weg alsof haar leven ervan afhing!

Maanden ging dat door, tot ze op een dag gewoon in de auto sprong! We hadden gedaan met eten geven aan de stray cats, toen ze gewoon in de auto zat, nog bang en met ingetrokken schoudertjes, maar zo van, neem me maar mee, ik kan niet meer...

Pixie is een lief hondje. Eens ze je kent en zich veilig voelt, is ze niet meer van haar baasje weg te slaan. Ze is hondstrouw en dankbaar, zo dankbaar omdat ze elke dag haar eten voorgeschoteld krijgt, ze dankbaar omdat ze niet meer weg moet rennen van een onbekende mens, die haar misschien pijn zou kunnen doen. Ze is zachtaardig en onderdanig van aard, een goed medium size hondje.