Chino nu Benny.

Ruim drie maanden geleden adopteerden we Chino, nu Benny.

Misschien herinneren de trouwe ACE site lezers hem nog wel.

Het hondje dat drie keer naar het dodingsstation werd gebracht en telkens wist te ontsnappen en naar huis liep, waar hij beslist niet meer welkom was.

Een medewerkster van het dodingsstation zag dit gebeuren en redde hem zodat hij onder de veilige hoede van Fabienne kwam.

Omdat wij een hondje zochten keek ik dagelijks op de ACE site.

Wij hadden in oktober 2005 twee hondjes van ACE geadopteerd waarvan helaas na 8 jaar onze zo geliefde Bobby ( zie in memoriam van november 2013) is overleden.

Molly, die alleen is overgebleven en wij waren aan een nieuw hondje toe.

Dat moest beslist weer van ACE zijn, vandaar.

Avond aan avond speurde ik de site af.

Het liefst had ik ze allemaal een ticketje bezorgd.

Maar, omwille van Molly, die een beetje angst heeft voor grote honden, moest ik toch kiezen uit de wat kleinere hondjes.

Uiteindelijk had ik een lijstje van 30 stuks, teveel nog dus.

Dat lijstje werd na veel wikken en wegen een lijstje van 3.

Eigenlijk wist ik het al wel.

Chino moest het worden. Elke avond, na het kijken en selecteren, keek ik als laatste nog eventjes bij Chino.

Zijn verhaaltje heb ik misschien wel 50 x gelezen.

Raad gevraagd bij ACE,

Welke van de drie zou het best bij ons passen?

Yvonne, waarschijnlijk jachtinstinct, Manuel, een lief huishondje, Chino, wellicht getraumatiseerd door de gebeurtenissen.

Eerst koos ik voor Manuel, het gemakkelijke huishondje, maar een dag later, nee, het moest Chino worden, ondanks m’n schuldgevoel ten opzichte van Manuel.

Maar het is waar: je kan niet alle honden van de wereld redden, maar wel de hele wereld van 1 hond.

Het huisbezoek was heel positief en gezellig.

We mochten Chino adopteren. Hij zou onze 9 e hond worden.

De weken duurden te lang. Z’n mand stond klaar en Molly had al wel 20 x moeten aanhoren dat we binnenkort een nieuw vriendje van het vliegveld zouden gaan halen.

Eindelijk was het zo ver. Chino landde op Eindhoven.

Ik zag het meteen. Dat was geen zielig getraumatiseerd hondje, de nare tijd was hij dankzij de goede zorgen van Fabienne en haar medewerkers al lang te boven. Dit was een rasechte Podenco Maneto.

Misschien een heel klein beetje van iets anders, maar niet veel.

De kennismaking met Molly verliep probleemloos, de rit naar huis ook.

Hij keek z’n oogjes uit naar alle lichtjes in het donker.

Thuisgekomen wilde hij niet buiten plassen, binnen at hij meteen op wat klaar stond, dronk wat , probeerde z’n mand uit en viel in slaap.

En wij ook. Molly deed alsof zij hem al jaren kende.

De andere morgen, hij had de hele nacht heerlijk geslapen en niets in huis gedaan, gingen we een rondje doen, samen met Molly, in het park rondom ons huis.

Er liep een konijntje voor ons uit, Benny stond op de achter pootjes en kefte hoog.

Even later stak er een ree over, o, wat een heerlijk hapje leek dat. Je zag hem als het ware een recept met reebout bedenken.

De eenden in de sloot leken ook niet te versmaden.

Het was zo opwindend dat er voor plassen geen tijd was.

Later op de ochtend deed hij bij het volgende rondje een grote plas en poep.

Dat was gelukt.

’s Middags mocht hij aan de lijn in de tuin. Molly mocht zoals altijd los.

De eerste de beste molshoop moest in een ogenblik tijd uitgegraven worden, hij stak z’n neusje er briesend als een paard in. Molly keek ook geinteresseerd in de mollengang.

De volgende dag mocht Benny samen met Molly los in de afgerasterde tuin.

Hij begon te rennen en te speuren, er vloog een konijn voorbij met Benny en Molly er achter aan.

Je zag Molly denken: daar heb ik nog eens wat aan.

Ik had in alle jaren met honden, soms 3 of 4 tegelijk, nog nooit zo’n gedreven jager gezien.

Ik nam contact op met ACE nadat hij enkele uren had rond gerend en geen enkel teken van luisteren gaf.

Odette belde me snel terug en nam alle tijd om advies te geven.

Benny mocht niet meer los in de tuin, we moesten een stukje afbakenen en dat zo een half jaar laten.

Dat afbakenen was geen succes, een meter hoog gaas was geen enkel probleem om over heen te springen.

Omdat ik toch in de tuin moest werken deed ik hem z’n tuigje aan met een lange lijn eraan en zette hem bij m’n werkplek ermee vast.

Na minder dan 3 minuten zag ik Benny vanuit m’n ooghoeken voorbij rennen.

Z’n lege tuigje lag naast me.

Ik kon me nog net op hem storten, deed het tuigje weer aan, nu wat vaster en zette hem weer vast.

Ja, ja, nog sneller dan de eerste keer stoof hij voorbij. De lijn was doorgebeten!

Toen heb ik hem laten lopen.

Na een paar dagen ging het steeds beter. Hij begon te luisteren, zeker nadat we vaste tijden van eten en lekkere tussendoortjes hadden ingesteld.

Odette informeerde na enkele weken hoe het ging.

Toen was er al een duidelijke verbetering en nu, nu Odette na drie maanden weer naar hem informeerde, ( iets wat ik heel erg waardeer bij ACE)  kon ik haar het volgende laten weten:

Beste Odette,

Fijn dat je nog weer vraagt hoe het met Benny gaat.

Wel, het gaat uitstekend.

De jeuk is helemaal over, hij bleek erg gevoelig te zijn voor de smeerpate die ons ander hondje ( en hij dus ook voor het lekkere, niet omdat hij niet wil eten) krijgt om haar aan het eten te krijgen.

Een weekje nadat we daar mee zijn gestopt was de jeuk weg.

Het jagen gaat uitstekend !

Z’n score in de tuin is : 1 konijn, 1 mol en 2 muizen en dan nog ongetwijfeld dingen die ik niet heb gezien.

Gelukkig is hij er niet meer overspannen mee.

S’ Morgens na de koffie ( hij weet het precies) mag hij de tuin in.

Voor de koffie is hij dan al, samen met Molly ,  uitgelaten in het park om z’n behoefte te doen.

Dan koffie drinken met voor hem en Molly een pensstaafje en dan………………

Op z’n allerhardst de tuin in om rond te snuffelen.

Molly volgt er dan bedaard achteraan. Zij is tenslotte al ruim 11 jaar .

Zodra hij een spoortje heeft van iets keft hij en dat is het sein voor Molly om hem te assisteren.

Tussen het siergras of andere planten zie je dan 1 wit en 1 bruin wapperend staartje.

Ik heb tegenwoordig een bergje grond in voorraad om de gaten te dichten die ze maken bij het uitgraven van mollen enz.

De tuingrond vliegt meters in het rond bij hun werk.

Eerlijk gezegd had ik de eerste weken na Benny’s aankomst het gevoel: waar ben ik aan begonnen.

We hebben heel de tuin afgerasterd – aan 1 kant 2 meter hoog hek, de andere kanten ruim 1 meter hoog gaas.

Nog nooit is daar een hond, groot of klein, over heen gegaan.

Wel onderdoor, maar na een paar keer waren dan de zwakke plekken door de honden  ontdekt en gedicht door ons.

Benny begon eerst de zwakke plekken, er waren er nog drie, te benutten om zich naar buiten te graven.

Toen dat gedicht was, klom/ sprong  hij over het gaas , zwom door de sloot, en ging in z’n eentje jagen door het park.

Een keer is hij urenlang weggeweest.

Ik zag hem , hij hoorde mij, maar luisterde niet.

Pas toen, na uren,  een man met een hond langs kwam waar Benny naartoe ging, kon hij “gevangen” worden.

Die avond kon ik het niet opbrengen hem leuk te vinden.

Het avond ritueel van samen nog een stukje kaas eten, dan naar het mandje en ondergestopt worden was die avond snel gedaan.

De vorige honden, 8 stuks, luisterden ook wel eens niet, maar negeerden me nooit.

Maar zijn gedrag  is nu gelukkig positief veranderd.

Het hek gaat hij niet meer over, meteen luisteren is nog wel eens moeilijk, maar hij komt wel na een poosje.

Hij is heel erg lief, ook tegen voor hem vreemde bezoekers en sociaal tegen andere honden.

Molly is zijn grote voorbeeld, hij zit bij haar behoorlijk onder de plak.

Het blijft jammer dat het nooit een hondje zal worden dat buiten ons terrein los kan lopen.

Het is niet de los achter mij aan lopende schaduw in mijn knieholtes die ik dacht dat hij zou zijn.

Maar we zijn nu erg op hem gesteld.

Hij is ook waaks.

Wanneer er ’s nachts op het weggetje voor ons huis mensen lopen slaat hij aan, hij grommelt wat en luistert oplettend, iets dat ik heel erg fijn vind.

Ook is het volgens mij een teken dat hij zich erbij voelt horen en zich “thuis” voelt.

Hij is erg leergierig. Hij kan:  zit, blijf, voet, naar je mandje en kom.

Dat laatste gaat ( natuurlijk) het allerbeste binnen in de kamer !

Maar ik vind het knap dat deze basis dingen in een paar weken al,  feilloos in z’n koppie zitten.

We zijn nog 1 x met hem naar de dierenarts geweest, maar dat was alleen om de herhalingsprik voor de ziekte van Weil te halen.

Benny lijkt kerngezond. Z’n eetlust is geweldig.

De dierenarts zei ook al dat we alert moeten zijn op Spaanse kwaaltjes.

Z’n bloed zullen we dan ook zeker nog eens laten controleren.

Ik hoop dat het in Spanje allemaal goed komt.

Fabienne maakt zware tijden door.

Enige tijd geleden hebben we nog wat geld gedoneerd, maar er is natuurlijk nog heel veel nodig.

Hartelijk dank voor alle belangstelling voor Benny en een foto van hem doe ik hierbij.

De groene libelle waar hij mee speelt heeft hij op de dag van aankomst hier gekregen en blijft z’n favoriet.

Met vriendelijke groet,

Francien, baasje Wil, Molly en Benny