Hoi Annemie, hier heb ik een mededeling van mijn meisje... Een klein beetje haar verhaal sinds dat ze bij ons is. Ik weet nog goed hoe verliefd ik was op haar snoetje toen ik voor de eerste keer de foto's op jouw tijdslijn zag passeren... Ik had direct een "klik" . Mijn man zag het eerst niet zitten om een 2e hond bij te nemen, maar uiteindelijk wou hij toch de stap nemen omdat hij wist dat ik al 12 jaar een platneusje wou,maar nooit de geschikte voor mij hebben gevonden. Na een telefoongesprek met jou, wist ik het zeker! Ik zou dat meisje héél graag een gouden mandje willen geven. De twijfel was er wel, omdat we met 2 gaan werken, ik wel part time en 4 kindjes hadden... Vitesse , toen nog Tai was ook heel dominant! Onze teddy wist direct dat zij hier de baas ging worden en hij liet dat gebeuren ook, geen jaloezie, geen gevechten, wel elkaar leren kennen en ontdekken. Al heel snel, denk vanaf dag 2 , hadden zij en ik een onvergetelijke band met elkaar... Was zo verliefd op haar, ondanks haar "agressie ", christof mocht niet meer naast mij zitten in de zetel, de kindjes mochten mij geen knuffel meer geven, ze grolde, waarschuwde en snauwde naar iedereen die te dicht bij mij kwam... Ze beet naar christof zonder aanleiding, zie hem hier nog zitten in de zetel met werkhandschoenen voor de bouw aan zijn handen, gewoon omdat ze opeens uit het niets aanviel. Ze begreep ook geen enkel woord van wat we zeiden. Zit, koek, plassen, ze kende niets... Oké, dan maar ff via Google vertaler alles vertalen... Pppff onbegonnen werk dus. Volledig vanaf nul beginnen was de boodschap. Koek, verstond ze vrij snel en door haar liefde voor "eten" was dus ook het woord "zit" snel aangeleerd, niet zitten is geen eten. Werd alle dagen nog meer verliefd op mijn meisje! En dat is ze ook, door de kids volledig geaccepteerd , maar ook daar heeft het heel lang geduurd tegen dat de kindjes terug bij mij in de buurt mochten komen.laat staan dat ze bij Vitesse in de buurt mochten komen. Uren,dagen, weken heb ik met haar geduld moeten hebben. Nooit opgeven is hier mijn motto geweest, altijd blijven volhouden, ook al zijn we al dikwijls kwaad op haar geweest en is ze heel agressief geweest. Ben er zeker van dat het in een ander gezin geen waar had geweest. Maar bon, nu de leuke dingen, want al die gebeurtenissen van in het begin is ze dus volledig afgeleerd en kwijt!!! En daar zijn we zo blij voor. Ze mag dikwijls mee naar de caravan, daar geniet ze zo van. Als ze ziet dat ik de koffer aan het maken ben, staat ze al te janken aan de garagedeur om mee te gaan. Wandelen, zalig vindt ze het, terwijl ze in het begin nog enorm veel schrik had van een vrachtwagen of een fietser dat passeerde. Nu doet het haar niets meer . We kunnen haar zelf zonder leiband laten rondcrossen! De sneeuw vindt ze super, ze gaat er keer op keer in gaan bijten. Mijne man is ondertussen hare "papa" geworden, maar toch zou ze haar nog eens tussen ons durven parkeren in de sofa. De kindjes kunnen nu al bij haar gaan liggen en samen met de bal spelen is 1 van haar hobby's. Wel zie je nog steeds dat het mama haar kleine meisje is. Staat mama buiten met de gsm te bellen (geen ontvangst binnen) staat ze te huilen aan de deur. Is mama een weekendje weg, dan gaat ze vrolijk een potje janken bij de papa... Ze is opengebloeid, van een agressieve , hongerige bull naar een nog altijd hongerige, maar super gezins-bull... Een knuffelbeer zal het nooit worden met de rest van de familie, maar hey, ze wordt vertroeteld en ze blijft even graag gezien door gans het gezin! Wat we met haar hebben bereikt is met geen woorden te omschrijven, maar het staat als een paal boven water dat ze voor altijd bij ons haar plekje zal hebben...
Kusjes van Pascale, Christof, de kindjes en natuurlijk ook een likje van Teddy en Vitesse !
Klik hier voor nog meer foto's van onze kleine meisje.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten