Lucia, Mica en Anita, leefden op het bovenste dakterras hun leven lang...

Heel vele huizen hier in Andalusië hebben een topterras, een terras waar je via een trap helemaal naar het dak gaat.  

Op zo een dakterras leefden Lucia, Anita en Mica hun hele leven lang: zomer, winter, alle dagen van hun leven. Hun huid werd nooit verzorgd, Lucia pupjes kwamen ter wereld en wie niet weggegeven kon worden, moest mee op het dak verder leven. Ze leefden in hun eigen uitwerpselen, kregen nooit eens wat aandacht, zwijg stil een wandeling of een ander zicht op hun trieste triest bestaan. Eten was een Godsgeschenk en ook al bestond het uit droge broodkorsten en wat smerig water, ze trotseerden, jaar in jaar uit ...

De moeder en haar twee dochters zijn tegenover mensen heerlijke, lieve honden: sociaal, maar God zo oneindig dankbaar. Wat een lieverds! Het is haast een mirakel dat deze honden ondanks hun historie toch zo lief zijn en vooral: zo dankbaar nu ze onder normale mensen gezien worden als waardevolle honden die rechthebben op wat ze recht moeten hebben. Hun trieste blik zegt meer dan duizend woorden. Laat ons hier een verschil in maken.