Pagina's

donderdag 19 maart 2015

Het verhaal van Luka en Pip (ACE Fientje)

Na een hoop ellende kwam ik samen met Luka en Josje in mijn nieuwe huisje en dacht
ik dat alles eindelijk goed en rustig zou worden. Dit was ook zo voor een tijd, totdat ik Josje door
ziekte binnen vier dagen kwijt raakte. Een Bordeaux Dog van nog maar 6 jaar oud. Ik bleef achter
met Luka, een boerenfoxje, met erge verlatingsangst. Vanaf het moment dat ik de deur
dichttrok complete hysterie. Ze had dit al toen ik haar kreeg, maar samen met Josje kreeg ik
het onder controle.
Ben met haar hieraan gaan werken, maar met minimale vooruitgang, steeds weer die
escalatie en hysterie wat voor mijn buren niet geweldig was (een gillende hond).
Vandaar dat ik op zoek ging naar een nieuwe hond. Ik wilde geen pup en zocht eerst in de
"asiels in Nederland:  90% honden met gedragsproblemen " op zoek naar baas met ervaring""".
Josje was erg moeilijk, heb veel met haar bereikt, ze was mijn steun en toeverlaat, maar
wilde nu eens iets makkelijkers. Zo kwam ik bij Ace-Charity en Pip (Fientje) terecht.

Eindelijk was het zo ver, aankomst Pip in Rotterdam, 7 februari om 23 uur.
Vanuit Geldrop, samen met mijn zus ben ik haar gaan halen.
Het was een hele speciale ervaring om haar eindelijk in levende lijve te zien. Wat was ze
Mooi, maar ook moe en overdonderd. Ze is in de auto gaan liggen naast mij en heeft zich
niet bewogen tot in Geldrop.
Nu weet ik dat Pip geen auto's gewend was en deed ze dit in het begin steeds, bang.
Langzamerhand, doordat ik haar veel meenam in de auto, vond ze het steeds spannender
worden en nu zit ze rechtop alles te bekijken wat er voorbij komt en vindt ze het geweldig.

Half twee s' nachts kwamen we thuis en was de kennismaking met Luka. Teveel voor Pip.
Het was meteen snauwen. Ik heb beneden geslapen en Pip is gaan liggen, helemaal totall-los.
S' morgens ben ik meteen gaan lopen met de twee, maar ze wilden niets met elkaar te maken
hebben. Op een losloopveld heb ik ze één voor één losgelaten, daarna samen, maar dit was
meteen fout. Dit bleef ook thuis. Snauwen, snappen en weer confrontaties. Claimen van
manden, speeltjes en vooral mij. Zeker eten was een grote trigger om elkaar in de haren
te vliegen.
Luka eet helaas niet uit haar bak, ze haalt een hap brokjes die ze ergens anders opeet.
Nu woon ik klein, heb ze elk een eigen eetplekje gegeven, maar Luka liep dan toch in de buurt
van Pip, wat weer een confrontatie gaf.
Als ik naar boven ging, gingen zij naar de deur, en weer clashte het dan en hoorde ik boven
een hoop gegrauw en gegrom. Als ik dan beneden kwam zat Luka ergens achter in een hoek
te bibberen.
Frustrerend, moeilijk, zeker voor mij omdat ik alleen ben en dus niet 24 uur per dag als
politieagent kan fungeren.
Dus tijd voor complete omschakeling.
Alles heb ik weggelegd, geen speeltjes, een kussen midden in de kamer, twee waterbakken en
een heel strak regime. Met het eten duidelijk ieder zijn eigen bak en plek met mij als scheids-
rechter ertussen. Ze samen uit mijn hand brokjes geven. Alle goede dingen extreem prijzen
met het woord lief. Veel, heel veel met ze gelopen aan de riem naast elkaar. Op de bank met
aan elke kant een hond, als ik opstond er weer af.
"Al het goede bleef ik extreem belonen met veel het "" oh wat lief"". Dit is nu zo duidelijk voor
Pip, ook buiten met andere honden.
Om de beurt los buiten, als ze moe waren steeds weer proberen om ze samen los te laten.
Iedereen is in de weer geweest, want als ik ging werken moest ik oppas hebben.
Al het negatieve gedrag strafte ik verbaal, al het goede prees ik de hemel in.
Eenmaal heb ik Pip op de grond gedrukt bij een hele hevige aanval en ging ik
rechtstreeks de confrontatie aan. Iets dat Pip heel erg vond omdat ze het voor mij zo goed
wilde doen.
In de kleine dingen heb ik ze het veel zelf uit laten zoeken, wel met verbaal het oneens zijn
met snappen, snauwen en ander vervelend gedrag.
Heel langzaam werd het beter, zeker van Pip uit. Ze wil alles zo graag goed doen voor mij, maar Luka
was alle vertrouwen kwijt. Luka is zeker geen held en een terriër.
Door de angst van Luka werd het Luka die nu bleef snauwen en werd het probleem eigenlijk
verlegd. Pip werd milder en Luka heviger.

Maar toch had ik wel het gevoel dat er een verbetering was.
Heel langzaam, doordat Pip heel mild werd naar Luka (die nu de grootste snap was) werd het
beter. Tot mijn grote verbazing dimde Pip geheel in en werd het een sport om Luka voor zich
"te winnen”.  Als ik zei "" lief zijn"", ging Pip likjes te geven aan Luka, die op haar beurt niet wist hoe
ze daarmee om moest gaan, haha.
Heel langzaam ging nu Luka weer ontdooien en werd het snappen en grauwen eindelijk minder.

Buiten was het nog drama, zo gauw ze los waren was het weer de ene confrontatie na de
andere. Als ze samen gingen rennen eindigde het altijd in een confrontatie.
Luka kon bij Josje alles maken. Ze hing vaak in het vele vel dat ze had, iets dat Pip niet accepteert,
logisch natuurlijk. Met achter elkaar aan rennen was Luka Josje altijd te snel af, Pip is sneller, die
kan Luka niet kwijtraken, wat dan uiteindelijk escaleert.

Ik ben met twee ballen gaan werken, ieder achter zijn eigen bal aan, zo werd de aandacht van
elkaar afgeleid. S' morgens en s' avonds is alleen wandelen en s' middags is spelen. Inmiddels
lopen ze nu alle wandelingen samen los en zijn er af en toe nog wat confrontaties, maar
gelukkig minimaal.
Elke dag is er weer iets nieuws, zo ook dat ze naast elkaar op de bank liggen en zelfs aan
het spelen zijn binnen.

Ik heb echt wel met mijn handen in het haar gezeten in het begin en me zeker afgevraagd of
het wel goed zou komen. Ik ben hondentrimster bij een dierenarts, heb paarden getraind en
heb altijd met honden gewerkt, dus niet onervaren. Heb een aantal moeilijke honden zelf
gehad en zeker op mijn trimtafel, maar voor deze twee heb ik heel wat moeten bedenken
voordat ik een doorbraak kreeg.
Ik weet ook dat het nu zeker nog niet klaar is, want er komt elke dag weer iets nieuws, ook omdat
Pip nu steeds meer van haar karakter laat zien. Ze is nu bijvoorbeeld ineens niet meer zo
vriendelijk naar vreemde honden.
Ga nu elke zondag wandelen met een hele groep, meestal rond de acht tot tien honden.
De eerste keer een drama, maar nu vindt Pip het geweldig. Alles om uiteindelijk twee
stabiele, fijne honden te hebben. Ik ben ervan overtuigd dat het op den duur helemaal goed
komt.
De verlatingsangst van Luka heb ik nu weer onder controle. Ik ben dit weer op gaan bouwen
van een paar minuten tot enkele uurtjes. Wel ben ik in het begin vaak gaan luisteren of ik
iets hoorde.

Ik ben nog steeds erg gelukkig met de keuze om Pip te adopteren.
Sowieso omdat Pip een schat is, maar ook zeker omdat deze honden een kans verdienen.
Als ik nu in haar ogen kijk zie ik dat ze dankbaar is en dat ze het heerlijk vindt hier. Net zoals
Luka en ik het heerlijk vinden dat ze nu bij ons is.

Ik ben ook blij dat ik dit via Ace-Charity gedaan heb. Ik kan alleen maar zeggen dat het van het
begin tot het eind goed geregeld is, van informatie tot begeleiding, voor de hond en voor de
adoptant. Heb veel bewondering voor jullie werk.

Hoop dat mijn verhaal een aanmoediging kan zijn voor anderen om niet op te geven als het
in het begin moeilijk gaat. Met een positieve benadering (vooral het goede de hemel in
prijzen), veel vindingrijkheid en ze een kans te geven om het samen uit te zoeken bereik je
uiteindelijk toch je doel.


Veel liefs Margo, Luka en Pip.



Geen opmerkingen:

Een reactie posten