Het kleine SKELETJE gaat goed...

Toen we in het dodingstation waren, kwam er net een man binnen die uit zijn binnenzak een hondje haalde. Och arme, zo een klein dingetje, niet om aan te zien, zo verwaarloosd! Ze woog amper een paar honderd gram, had een blauw en een bruin oogje en keek je triest aan. We namen haar onmiddellijk mee en toen we onderweg een babypapje kochten in een benzinestation, at ze letterlijk en figuurlijk onze vingers bijna op. De boterham ging er volledig aan en ze bleef maar eten zoeken, ze was volledig uitgehongerd. De andere broertjes en zusjes werden niet mee gevonden. Ze weegt een paar honderd gram. Laat ons hopen dat we dit zo dapper kleintje mogen redden...

Het heeft me echt zo aangegrepen, hoe dit kleine wezentje leven wilde, hoe het onze boterham aanviel in de auto en duidelijk maar heel natuurlijk toonde dat zij honger had. In onze handen voelde zij zich plots zo veilig, zo klein als ze is, wat een scheetje. Zo klein, maar alles zit erop en eraan. God, wat is de wereld voor een kleintje als dit dametje?

Kleine pruts stelt het momenteel goed. Duimen maar! Dit leven is haar wereld en we hopen dan ook dat de hemel op aarde er voor haar komen mag