Caprio en Rolex

8 september 2014, het was zover, ik stapte voor het eerst in mijn leven het vliegtuig in om een avontuur aan te gaan. 4 maanden stage lopen bij ACE Charity, wetende dat ik verliefd zou worden op een diertje ook al mocht dat niet van mezelf. Maar het gebeurde toch. Een fantastisch, klein hondje genaamd Rubiales had mijn hart gestolen. Maar met pijn in mijn hart, heb ik hem laten gaan, zodat hij een beter leven zou kunnen krijgen dan wat ik hem te bieden had.

            Weer overtuigde ik mezelf ervan dat ik niet verliefd moest worden. Hopende dat het niet weer zou gebeuren, werkte ik steeds vaker boven op de berg, het zogenoemde honden- en kattenhotel. Dat mocht niet baten want naast alle honden die daar zaten, hadden de katten ook een eigen afdeling. En het begon allemaal weer opnieuw. Maar dan met katten.

            Caprio, een klein, rood katertje dat me ontzettend deed denken aan onze eigen kat thuis. Die oogjes die me aankeken, hadden me meteen aangegrepen. Ik wilde hem mee, hoe dan ook.

            Maar er kwam nog iets tussen. Ik woon nog thuis en zomaar met een kat aankomen, zat er niet in voor mij. Dus bij de wekelijkse skype sessies met het thuisfront, vertelde ik van alles over hoe het werk daarboven was. En ik legde extra nadruk op Caprio. Het worp een beetje zijn vruchten af. Er werd om foto’s gevraagd.

            Om het niet extra op te laten vallen, deed ik er foto’s bij van andere katten daar. Ook zodat ze thuis een beeld zouden krijgen over hoe mijn stage tijd daar was. En ik kreeg een onverwachte reactie: “Awh… die witte kat met die felblauwe ogen is zo leuk.” Mijn ouders waren gevallen voor de charmes van Rolex. En toegegeven, Rolex is een ontzettend mooie kat en een schat, maar dat was niet de kat waar ik voor ging.

            Na een skype sessie op de kattenafdeling zelf, dachten mijn ouders er serieus over na om er een kat bij te nemen. Maar ik maakte een deal: “Jullie mogen Rolex als ik Caprio mag.” Er werd hard over nagedacht en het leek erop dat ze alle twee mee zouden gaan.

            Met wat moeite ging dat ook echt gebeuren. Want Rolex was, net voordat mijn ouders toestemming gaven, gereserveerd. Op de site stond de gereserveerde status er alleen nog niet, dus ik probeerde het alsnog. Na wat heen en weer gemaild te hebben, kwam er bevestiging dat Rolex, samen met Caprio, met mij mee naar huis zouden gaan.

           

19 december 2014, het was zover, na een ongelooflijk fijne tijd te hebben gehad, zou ik weer naar huis gaan. Blij dat ik weer thuis kon zijn, maar bezwaard dat ik Spanje en refugio achter zou moeten laten. Gelukkig heb ik de beste herinnering die ik kan bedenken, twee katten, gered uit barre omstandigheden, die ik naar een gouden mandje bij mij thuis kon vliegen.

            Thuis aangekomen, was iedereen natuurlijk erg benieuwd naar de twee nieuwe gezinsleden. We lieten ze eerst rustig wat eten en drinken en daarna was het tijd om onze twee ‘jonkies’ kennis te laten maken met onze twee oude katten. In het begin ging het niet heel erg soepel maar gelukkig veranderde dat snel en zijn ze alle vier vrienden van elkaar.

            Nu zijn ze alweer drie maanden bij ons en het voelt alsof ze altijd al bij ons hebben gehoord. Rolex, speelt met alles wat beweegt: zijn eigen schaduw, een stukje papier, een wilgenstokje (na het eerst uit het konijnenhok gevist te hebben). Caprio is een lomperd, struikelend, liggend in de raarste posities, maar een ontzettende knuffelkat. Alle twee ontzettend ontdeugend en uitproberend wat ze ons wel en niet kunnen maken. Al drie maanden zijn ze deel van ons gezin en we houden ontzettend veel van ze. Voor geen goud zouden we ze willen missen.