Brady mocht naar huis!!! ( 28-2-15)

Ze weten het, ze weten het: de avond voordien worden ze gewassen en gestreken, mooi gemaakt voor vertrek.

Hij gaat vliegen: onze Brady die wij Witteke of Crocky noemen.

Toen hij werd aangevallen door een andere hond, was de beslissing om hem mee te nemen vlug gemaakt.

"Kom ventje, ga maar mee!" en dan komt ie tussen de bende van Fabienne en Dirk terecht!

Een grote, een hele grote, een kleine, een hele kleine en daar nog eentje en God daar een knap dametje, amai 't is hier tof! Ik mag mee rennen en lopen, mag van tafel lekker een stukje krijgen. Heerlijk spelen en knuffelen, wat ik al grommend doe, maar ze begrijpen me hier. Zo zag je hem echt denken. Wat een lieve hond! Ik had nog nooit eerder zo een hondje opgevangen. Na het bekomen van alle ellende, ontpopte ie zich tot een echt tof gezinshondje, sociaal met iedereen. Toen ontdekte ie de poezen!

Poezen? Hebben ze hier poezen? In de keuken leven er twee! Twee ongenaakbare stoere dames, die zich niet laten doen en als het moet een flinke dreun uitzwaaien ter verduidelijking dat er met hen niet gesold wordt! Witteke, die durfde veel verder te gaan, wilde ze eigenlijk eens lekker opeten, maar dat heeft ie in een week afgeleerd!

Op een avond was Ruby, onze stoere zelfmoordkat (zo noemen we haar!) weer eens in de hall, om lekker uit te dagen! Alle honden in een vaart naar Ruby, die geen mm opzij gaat, oren plat tegen de kop en kom op jongens, wie durft? "Ik!", zei Witteke, waarop een heftige confrontatie volgde: piepen en sjiii en een hele zware discussie en toen zagen we Witteke vlug tussen onze benen gaan zitten!

"Wat is dat? Wat denkt die kat wel! God, wat een gemene kat. Kijk eens, ze heeft me gekrabd!"

Ja, Witteke leerde het wel. Na een weekje of anderhalf ging ie naast de zelfmoordkat Ruby om, in een behoorlijke boog en dan van ik zie je niet, je bent er niet! Onze oude Shiva, nu 23, liet ie voortaan ook gerust. De oude stokoude dame gunde hem geen blik.

Hij kreeg stilaan weer zijn zelfvertrouwen terug en was thuis echt gelukkig. Je kon zien dat het hondje van een goede thuis kwam, die ook erg miste en na het dodenstation echt afgezien had en bij ons helemaal goed gekomen is.

En toen kwam de dag dat ie naar zijn nieuwe baasjes vloog en we hem naar de luchthaven brachten.

Hij had een bang snoetje en keek echt triest. Je hart breekt, maar je weet dat het het beste voor hem is. Wij hebben er al zoveel en er wachten er zovele die ook even bij ons moeten recupereren, en dan: daar gaat ie, slik en slik en morgen gezond weer op. 

Geluk, kleine man, van ons allen zoveel geluk toegewenst. We zullen je nooit meer zien, maar elke keer blijft er toch iets in ons hart. Wij denken nog vaak aan onze fostertjes. Dat is nu eenmaal zo. Ieder met zijn eigen stempeltje...