Annelies, ze moesten haar sleuren in het dodenstation, haar laatste krachten hebben meegeteld...

Het was lang geleden, maar deze week zijn we nog eens naar een Dodingstation geweest en met "enkele" hondjes teruggekomen! Na enkele slapeloze nachten maken we nu een relaas van wie er gered is, teveel zijn achter gebleven en die staan op ons netvlies gegrift.

Maar, we moeten verder met die we gered hebben en denken aan de levens die nu een kans krijgen en een gelukkig bestaan beloofd gekregen hebben!

Hier beginnen we met onze Annelies: ze werd binnen "gesleurd" voor euthanasie en daar viel ons oog net op. Eerst kijk je en geloof je je ogen niet en dan staat je beslissing al vast. Ze zag er slecht uit en misschien gaat ze het niet redden, maar hier in deze koude kille plaats kreeg ze geen einde van haar miserabele leven,..., dat kon niet zijn, daar gingen we allen voorstaan en zo namen we deze mastin dame mee. Er was geen greintje emotie te bespeuren in haar lichaamstaal, maar in haar ogen kon je enkel een enorm verdriet waarnemen, aflezen, uitputting, pijn en koude overgoten haar trieste bestaan.

Annelies heeft het allemaal: haar huid doet pijn, haar lichaam is zwak, maar we willen met alle liefde beginnen aan een come back van een lieverd die ooit ergens schandalig verwend en geknuffeld moet worden.  

Samen staan we sterk, samen zijn we er voor haar en al de anderen. We geven niet op tegen geen van hen en hopen straks te mogen genieten van het mooiste moment, een happy end !!!

Voor meer foto's klik hier.