UPDATE NOBEL 26-01

Hier zijn we weer.

Zaterdag 24/01 naar de dierenarts, op controle.

We zijn 5 dagen verder en gaan op de 2^de controle.

Nobel zo vrolijk als hij is, hop auto in, tijdens het rijden kijk je naar achter (in de jeep) en

zie je geen hond, hij ligt volledig neer en vindt autorijden het einde, dat doet hij toch zo graag.

Ik draag hem uit de auto, smeltende sneeuw ligt nog overal en dus veel te nat om met een verband door te lopen.

Vandaag was de afspraak bij de collega specialiste in transplantaties en reconstructies na wegname van tumoren, zij heeft mee Nobel geopereerd.

We vertellen dit pas vandaag (na de 3^de controle) want het nieuws van zaterdag was niet goed.

Het stukje zool van het teentje dat getransplanteerd werd wilde niet hechten … krop in de keel, ik zo wit als een laken en stoeltje nodig want voelde de grond wegzakken onder mijn voeten, Tashke bleef vragen stellen en bleef er toch heel flink bij.

We zullen nog wel zien wat het wordt, we gaan het goed reinigen, ontsmetten, insmeren, verband errond, loopbeugel erop en we maken een nieuwe afspraak voor maandag, terug bij de professor.

Bange dagen en een weekend met gemengde gevoelens volgden.

Vandaag dan terug kwispelende Nobel de auto in, weer heel fijn meerijden en aangekomen aan de reeds vertrouwde plek.

Even in de wachtzaal, altijd leuke babbels met andere hondenvrienden en ja daar is de dokter die zo gek is van Nobel, … volgen jullie maar !

 

Nobel de tafel op, hartslag (van ons, niet van Nobel) steil omhoog, altijd een bang moment als het verband er af gaat.

Een bedenkelijke blik die ons echt wel zeer bang maakt.

Geen bloed … dan toch bloed, gelukkig, wat kan een mens blij zijn met bloed, de doorbloeding is heel belangrijk en moet er zijn, anders sterft alles af.

Boven de wonde waar gesneden was is er etter, een ontsteking, dat is niet goed maar onderaan de poot is duidelijk een verschil merkbaar, er wordt weefsel gemaakt en de wonde wordt kleiner.

Collega wordt erbij geroepen en deze bevestigd dat de wonde kleiner aan het worden is.

Eindelijk de woorden die toch al wat licht in de duisternis brengen, “Ik zie een evolutie” 

Uiteraard is het nog steeds afwachten wat het wordt maar toch brengen deze woorden je al in een vorm van extase ! Fingers crossed !!! Hopelijk zo elke keer een klein stapje.

De opvolging wordt korter gezet, morgen al terugkomen en ook al een afspraak voor overmorgen vastgelegd.

Zwaardere antibiotica voor de ontsteking, minder dik verband om meer te kunnen ademen, terug de loopbeugel errond om geen druk te kunnen geven op de wonde door het lopen, een aai op zijn koppie en de woorden : “tot ziens vrienden” dat klinkt wel leuk !

 

Zou er dan toch een lichtje zijn aan het einde van de tunnel ?

Binnen enkele dagen hopelijk nog goed nieuws, cross cross !

 

Pootje van Nobel