Imke, een podenco en het jachtseizoen...

Mijn naam is Imke, ik ben een podenco. Duizenden en duizenden nemen op dit ogenblik deel aan de jacht, worden uitgezet, verhongerd om goed te kunnen jagen. Door de jagers uitgewisseld als zijnde ruilprodukten. We moeten scoren en produceren, rennen voor ons leven en dan in veel te kleine karretjes wachten vol dorst en honger tot onze bazen, de grote heerschappen zich verzadigd hebben aan drank en eten. Of we nu in volle zon staan of ergens achter een schaduwhoek, daar kijken ze niet naar, en als we niet meer voldoen dan belanden we op een plaats, die men zich vandaag de dag niet meer kan voorstellen dat dat nog kan... Helaas, het bestaat nog.

Vaak worden we letterlijk en figuurlijk weggegooid, opgehangen, vergiftigd, mishandeld, noem maar op, als je niet meer voldoet is dat altijd je lot.

Wat hebben wij misdaan? Waarom zijn wij geboren om dit lot te vaak te ondergaan? We hebben zoveel liefde, vriendschap, intelligentie, humor, leven te geven. Kijk maar naar de foto van mijn vriend in de ijzeren ton, hij heeft het niet gehaald, hij had het geluk niet dat ik nu heb gehad...

Kijk naar hem: zijn magische ogen die boekdelen weergeven van de spiegel van zijn diepste zijn, zijn ogen vertellen de gruwel die hij onderging, leefde, beleefde...

Wij, podenco's, hebben ook het recht te zijn wie we zijn en naar waarde geschat te worden. Vecht voor ons tegen al het onrecht, de gruwel die we dagelijks ondergaan, deze winter, dit jachtseizoen weer, ...

Dankjewel dat mijn verhaal hier mocht staan, mocht worden weergegeven.

Sinds kort heb ik een naam, een plaats in vele harten, een kans om een andere wereld te ontdekken:

 

IMKE