Het verdriet van SHURI.

Enebro en Gonso, zij zijn naar huis ...

Sommige honden hebben het niet altijd makkelijk. Het is net als bij mensen: de ene heeft geluk, de andere wacht er een heel leven op en toch blijf ik geloven dat je hier voor mekaar een rol in kan spelen, dat geloof heb ik.
Mijn grote zorg van vandaag is onze SHURI, een middelgroot hondje dat een heel lief en goed karakter heeft, maar een hondje is dat niet opvalt, zo een gevoelig zieltje heeft en reeds meer dan een jaar bij ons zit. Haar pupjes werden haar ontnomen bij de geboorte. Later, nam ze een nest van 9 pupjes tot zich dat totaal niet van haar was, pupjes die ze met haar moederliefde grootbracht. Ze werden aan de poort afgezet zonder mama en zij, die net haar kleintjes had moeten achterlaten en gedumpt werd, redde deze weesjes.
Haar grote vriend was Enebro. Ze sliepen samen, speelden samen, waren soul mates. Toen werd Enebro geadopteerd en bleef Shuri achter. Ze zag hem wegrijden. Iedereen gaf hem nog een dikke knuffel, wenste hem alle geluk met zijn nieuwe leven.
Ook Shuri deed dat, maar toen hij weg was huilde en huilde zij wekenlang. Het was hartverscheurend en we waren echt ongerust. Stilaan werd ze beter en kreeg ze als metgezel Gonso. Ze leerden elkaar kennen en met de tijd werd ze ook beste maatjes met Gonso. Ze hielden elkaar recht, in kwade en goede dagen, trotseerden het zware en moeilijke leven in het asiel. Velen van ons beseffen vaak niet hoe hard dit leven voor een hond is.
Een hond in een asiel is ongelukkig. Het kan niet anders, wij mogen nog zo ons best doen. Het is en blijft een genoodzaakte gevangenis, waar wij alles in het werk stellen om hun vrijheid en hun leven een wending te geven.
Eergisteren zag SHURI dat ook Gonso naar huis mocht. Weer was ze blij voor hem. Ze wenste haar vriend zoveel geluk toe. Weer werd Gonso geknuffeld, ook door SHURI en daar ging hij. Ze keek hem na tot ze hem niet meer zag ...
Weer zit SHURI in haar eenzaam hok. Ze heeft al twee dagen niet meer gegeten en treurt, stilletjes jankend kijkt ze door haar tralies heen.
Ontroostbaar en vol onbegrip blijft ze weer achter. We zijn lief en goed voor haar, maar ook al is ze dankbaar voor elke aai op haar kleine hoofd, zij bleef weer achter en dat doet haar pijn. Ze zou zo graag willen weten of zij ook nog ooit ergens geliefd zal worden.
SHURI, lieverd, we werken aan je, we vergeten je niet ...

Fabienne

Klik hier voor meer gegevens.