Chartlotte nu Lotje

Velen van jullie als hondenliefhebber zullen het wel eens meegemaakt hebben: je moest je doodzieke oude hond laten inslapen. Dat overkwam ons ook met Tosca, kruising border collie/mechelse herder, 14 jaar geworden. Een lievere, trouwere, slimmere en wijzere hond dacht ik nooit meer te kunnen vinden. Een hond verliezen valt bepaald niet mee, dat hoef ik jullie niet te vertellen.

Dan, na diverse 'hondloze' wandelingen, besluit je dat je zo niet verder wilt. Een tweede Tosca zal er nooit meer zijn, dat zul je moeten accepteren.  Dus een nieuwe hond wordt een andere hond met een eigen karakter, en daar wil je dan ook weer voor gaan.

Goed, het lijkt je prima om een hond een tweede kans te bieden. Je kijkt op Marktplaats en daar staat een foto van Charlotte, gered uit Spanje door de stichting ACE en inmiddels in de opvang bij een Belgisch gezin. Op een mooie zomerdag rijden we naar een plaatsje bij de Belgische kust om de hond eerst maar eens te zien. Als we binnenkomen worden we begroet door een aantal hondjes. Charlotte springt blij tegen me op. We drinken thee bij allerhartelijkste mensen in een prachtige tuin. In het huis staan diverse benches waarin de opvanghonden overnachten. Na de enthousiaste begroeting gaat Charlotte rustig op de tuinbank liggen, de andere kleine hondjes strijden om aandacht. Goed, het wordt Charlotte en aan het eind van de zomervakantie haal ik haar op.

Dan loopt het tegen kerst 2013. He, krijgt Lotje nu kale plekken op haar kop en poten? En wat krijgen we nu, opeens onzindelijk? Vieze, slappe hopen in huis?

Wat is er aan de hand?? Het bezoek aan de dierenarts is ontluisterend. Ze heeft waarschijnlijk toch Leishmania (ondanks testen in Spanje die hadden uitgewezen dat ze vrij van deze ziekte zou zijn). De dierenarts is somber, was inslapen niet het beste? Dat nooit, ik zoek verder naar een second opinion. Na diverse testen, blijkt dat ze goed behandelbaar is. Intussen heeft mijn eigen dierenarts ook informatie over de ziekte ingewonnen bij de Universiteit Utrecht. Na een kuur van een half jaar met het geneesmiddel Allopurinol is Lotje al weer maanden helemaal de oude: goed op gewicht, een prachtige vacht en levenslustig. Mocht de Leishmania weer opduiken, dan heb ik Allopurinol in voorraad om het gelijk toe te kunnen dienen; het werkt bij deze hond uitstekend.

Charlotte werd Lotje. Nee, het is geen Tosca: ze haalt niet de krant voor je op, ze loopt niet achter een bal aan, draagt geen stok in haar bek, ziet het nut niet in van kunstjes. Maar wel net zo lief als Tosca! Heeft mij en mijn vriend volledig om haar pootje gewonden (om eerlijk te zijn vond hij Lotje in het begin 'helemaal geen echte hond', zo niet-stoer, snapte ze uberhaupt wel iets?). Lotje heeft hem 180 graden gedraaid; geen blijere hond als zij, wanneer hij aanbelt. Ja, hij wordt zo ongeveer als haar verloofde begroet, nu is ze ook zijn grote vriendin (maar ik sta nog wel een treetje hoger hoor).

Lotje is een blije, erg aanhankelijke en toch ook zelfstandige hond. Ze brengt je naar bed. Slaapt in haar mandje naast je, totdat je slaapt, dan sluipt ze naar beneden om haar nachtrust beneden voort te zetten. Ze luistert heel goed, maar heel af en toe maakt ze een eigen rondje door de wijk, achter een konijn aan. Rustig blijven staan en ja hoor, komt vanzelf weer aangerend, zo van "maak je niet druk, ik kom echt wel weer hoor!"  Heel lief, wil met iedere hond spelen, maar zeker ook geen doetje: laat zich door geen enkele hond ondersneeuwen!  Ook deze hond is het gelukt ons hart te stelen!