Cato

Hallo allemaal,

                                              Ermelo 11 januari 2015

Een Cato-update!

Ik heet dus Cato en ik ben dat ook, vergeet dat niet. Sinds 2 oktober van het vorige jaar woon ik nu bij Hans en Marianne Muis. Maar noem mij niet Cato Muis, want die kleine beestjes lust ik niet.

Ik moet zeggen, het begint hier te wennen. Oke, het houdt nog niet over, maar al met al valt het tot nu toe mee. Ik word een 3-tal keer per dag uitgelaten op de Groevenbeekse hei, die wandeling moet ik wel delen met Melle, Guus, Warre en Saartje. Ik heb hen goed onder de duim, ze weten dat ik eigenlijk de baas ben en zo hoort dat ook. Op de hei kom je nog al eens vreemde honden tegen. Nou die laat ik dan wel even weten, dat dit mijn territorium is en dat zij er eigenlijk niets hebben te zoeken. De baasjes vinden het niet zo leuk dat ik dat doe, maar daar trek ik mij niets van aan. Zij denken dan wel mijn baasjes te zijn, maar dat is nu precies andersom. Alleen laat ik hen in de waan dat……!

Ja en dan nog even over het eten. Joh, dat houdt echt niet over. Ik ruik vaak de heerlijkste kookgeuren vanuit de keuken. Dat brengt mij op het idee dat de baas voor mij aan het koken is. Helaas. Hoewel ik er elke avond eens goed voor ga zitten, wordt de tafel niet voor mij gedekt. Elke dag krijg ik 2 keer een bordje rodi-worst. Ja, dat is behoorlijk teleurstellend. Soms krijg ik tussendoor wel eens wat lekkers, zoals een patatje, maar dat is te weinig om enthousiast van te worden. Teleurstellend dus. En die baasjes blijven hardnekkig in hun gedrag. Wat de andere honden eten hoef ik al helemaal niet, zo ordinair, een dame zoals ik zet je dat toch niet voor.

Verder in huis is het wel redelijk verblijven. Vooral als de baasjes thuis zijn is het gezellig. Naast en op hen neem ik warme plekjes in om bij te komen van een vermoeiende dag. Helaas mag ik s’ nachts nog steeds niet bij hen op bed slapen. Vinden die lui kennelijk niet nodig. Nou ja zeg. Wat een aso’ s, zij lekker in bed onder een warm dekbed en ik moet de huiskamer delen met de andere honden, wat een gedoe. Terwijl boven wel 2 poezen wonen, die daar alle ruimte en comfort inpikken. Poezen: ze zijn om op te vreten, niet om in de watten te leggen.

Enfin, zoals ik al zei, het begint te wennen. En vergeet niet: mijn tijd komt nog wel. Voorlopig ben ik redelijk tevreden en elke dag leren de baasjes wat bij in de omgang met een dame zoals ik. Wie weet gloort er aan de horizon dan toch nog het beloofde gouden mandje, die ze mij in Spanje voorhielden, zodat ik bereid was te emigreren naar Nederland. Ze mogen hier wel eens wat doen aan het klimaat. Het is nu guur, vaak nat en winderig. Dat doe je een Cato toch eigenlijk niet aan. Maar ja, we gaan richting lente, dus wellicht wordt het weer weer wat beter, afwachten dan maar.

Ik wens iedereen een gelukkig 2015 toe en ik hoor graag tips hoe ik mijn baasjes in mijn voordeel kan veranderen.

Tot horens en groetjes van Cato

NB: ik heb dit verhaal gedicteerd aan Hans, doet hij ook nog eens wat nuttigs.