Na een weloverwogen besluit, waren mijn partner en ik erover uit. Wij wilden graag een hondje adopteren van de stichting A.C.E., hoe fantastisch zou het zijn als een hond een warm, gezellig huis en heerlijk leven kan geven na
al die ellendige ervaringen.
Al gauw viel ons oog op Galileo, een leuk, vrolijk uitziend hondje. Eind maart stuurde we de mail om kenbaar te maken dat wij serieus geïnteresseerd waren.
Na een filmpje en een extra omschrijving van A.C.E., kon het huisbezoek gepland worden.
Midden april kwam er een erg vriendelijke dame bij ons op bezoek. Na flink wat vragen beantwoord te hebben en zelf de nodige vragen gesteld te hebben, werd het gesprek met een goed gevoel afgesloten.
Deze vragen lieten ons inzien dat het heel serieus genomen werd en dat honden niet zomaar ergens geplaatst worden.
Helaas moest er nog gewacht worden op een beschikbare vlucht, want er was immers iemand nodig die de hondjes mee kon nemen vanuit Spanje.
30 April was het zover, we konden ons nieuwe gezinslid gaan ophalen in Zaventem - België. A.C.E. had ons goed geïnformeerd en voorzien van handige tips, we waren er helemaal klaar voor! Er verzamelde al gauw een groep mensen en de meeste mensen waren zenuwachtig.Tot op een gegeven moment de eerste benches met honden aangereden kwamen.
Nieuwsgierige, maar ook bange snuitjes keken tussen de tralies door. Wat ging er gebeuren, wat een drukte, wat een spanning. En daar kwam ook ons zenuwachtige en
verwachtingsvolle snuitje aan.
Samen met een andere mevrouw die stond te wachten, konden zowel zij
als ik het niet laten om een traantje weg te pinken.
Wat een fantastisch moment was dit!
De benches werden naar de uitgang gereden, bij de parkeerplaats werden ze naast elkaar neergezet.
Na een korte instructie over hoe te handelen bij het openen van de bench, stond het eerste gezin klaar met het tuigje. Met het staartje tussen de pootjes kwam het
hondje de bench uit gekropen.
Wat was het gezin blij met hun nieuwe aanwinst. Het hondje wist niet zo goed waar hij het zoeken moest en kroop als een klein hoopje in elkaar.
En toen waren wij aan de beurt, we mochten met het tuigje ons hondje bij z’n bench ophalen. Ook hij kwam met z’n staartje tussen de pootjes uit de bench. Wat was hij zenuwachtig en vol spanning wat er ging gebeuren. We hadden het tuigje omgedaan en liepen iets van de bench af.
Een bakje water voor hem neergezet, maar de
spanning was nog zo hoog, dat hij het maar niks vond.
Na een korte uitleg over hoe nu verder, liepen we met het hondje weg van zijn vertrouwde vriendjes. Hij vond het maar niks, piepen, blaffen en wild springen was z’n reactie. Ik moet eerlijk bekennen dat ik hierdoor lichtelijk in paniek raakte. Er was verteld dat er hondjes waren ontsnapt en kanten op gingen rennen, die ze niet op moesten rennen. Ik pakte hem op en hield hem stevig tegen mij aan, rustig liep ik met hem naar de auto.
De gehele weg terug keek hij mij met grote ogen aan, ja kleine vriend, dacht ik, ik ga jou een fantastisch leven geven. Onderweg een keer gestopt voor een plaspauze,
maar ook nu zat hij nog vol spanning.
Bij thuiskomst was het weer opletten geblazen, ook hier was de instructie, hou de hond goed aangelijnd, ze kunnen het op een rennen zetten. Gelukkig ging dit goed, na een uitlaat rondje, konden we hem aan zijn thuis voorstellen.
Na een rondleiding door zijn nieuwe huis, kon het snuffelen beginnen.
Alles was nieuw en alles moest goed bekeken worden. Na een korte snuffel toer was het toch
echt tijd om zijn gouden mandje op te zoeken.
Welkom thuis, Pim!
Na wat kleine piepjes en gedraai in z’n bench, viel hij uiteindelijk in een diepe slaap. Pim snurkt, dat was duidelijk hoorbaar. De dagen die volgden waren ontzettend leuk. Aan de riem alles ontdekken buiten, hoe reageren andere hondjes, is hij gehoorzaam, etc. Al gauw merkte ik dat Pim erg speels, mega sociaal en gehoorzaam is. Ook mensen reageerden erg leuk op hem, veel mensen denken nog steeds dat hij een puppy is.
Thuis ging het ook steeds beter, het werd steeds vertrouwder en hij wist zijn eigen plekje snel op te zoeken na een wandeling met zoveel indrukken en ontdekkingen. Al had en heeft hij nog wel wat verlatingsangst, hij ontspant steeds meer.
De zomer was gearriveerd en wellicht herkenbaar voor andere hondenbezitters met een Spaanse hond, vliegjes happen en lekker in de volle zon gaan liggen is volkomen
normaal.
Het werd warmer en warmer en ik was benieuwd of Pim water leuk zou vinden. De eerste keer moest hij er niet zoveel van weten, maar nadat ik Cesar Milan op youtube had geraadpleegd, wist ik al gauw hoe ik het voor elkaar moest krijgen.
Vertrouwen kweken, aanmoedigen, enthousiasmeren en ook...zelf het koude water in. De eerste keer hield Pim het bij pootje baden, maar de keren daarop wist ik hem steeds verder het water in te krijgen. Hij begon het heerlijk te vinden, steeds wat verder het water in. Op een gegeven moment had ik van een plastic-bal-gooi stok een soort van hou vast gemaakt. Ik hield hem daarmee vast aan z’n halsband. En het werkte, hij zwom! Langzaam haalde ik de stok van z’n halsband af en hij kwam opgetogen naar mij toe zwemmen.
Zo Pim, je hebt jezelf weer overtroffen. Weken van waterpret gingen voorbij.
Inmiddels zijn we 8 maanden verder en merk ik aan alles dat hij het enorm naar zijn zin heeft. Hij geniet enorm van aandacht, spelletjes met de bal en niet te vergeten..z’n eten.
Ons uit het oog verliezen zal niet gebeuren, want waar wij gaan, gaat Pim. Soms moet hij in zijn mandje blijven liggen, maar dan zorgt hij er wel voor dat hij je
ziet of hoort.
Op naar de leuke, gezellige, leerzame, vrolijke, trouwe en warme jaren die nog gaan komen!
ACE,
bedankt voor dit geweldige werk! De wereld van Pim is gered :)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten