Icaros...twee jaar lang wachtte ie trouw aan de voordeur van zijn weg gegane baasje...

Twee jaar geleden was Icaros het hondje van een gezinnetje, huis, kinderen en een normale gang van zaken.

Hij was de grote speelkameraad van het zoontje en de altijd vrolijke noot in de familie. Op een dag kwamen de verhuiswagens aanrijden, alle drukte om hem heen begreep hij niet en de tranen van de grote baasjes nog veel minder!

Enkele dagen later reden verhuiswagen, baasjes en de kinderen weg. Hij bleef alleen „THUIS” achter…

Sedertdien wacht Icaros elke dag aan de voordeur, nu twee lange jaren. Ondertussen kwamen er al twee families in het huis wonen, ook Engelse mensen. Voor Icaros bleef de deur dicht, maar hij gaf niet op, dacht dat ze straks toch wel om hem zouden komen.

De mensen in de buurt hadden Icaros niet lief: hij werd vaak getrapt of bijna dood gereden. Door één van de mensen werd hij in de straat behoorlijk geslagen, maar dit weerhield Icaros niet om trouw te blijven wachten op zijn baasjes.

Een jaar geleden werd ie enkele dagen niet meer gezien en dachten mensen: Oef, hij is weg, maar toen werd ie gevonden in een dicht bijzijnde goot, helemaal in elkaar gekrompen. Hij had een gebroken poot, maar wilde van de mens niets meer weten, liep sindsdien weg en grolde naar je als je hem eten bracht. Met man en macht werd geprobeerd hem te vangen, maar het lukte niet.

Elke morgen zat ie weer aan de poort, schichtig om zich heen kijkend, hij werd hoe langer hoe angstiger van mensen, maar had de moed nooit opgegeven dat zijn baasjes straks weer terug zouden komen. Tot vorige week. De buurman had iets tegen het hondje en stuurde er zijn gevaarlijke hond op af, die Icaros stevig te pakken nam, maar Icaros kon ontsnappen. Toen Icaros hem nog wist te ontsnappen, belde ie het dodenstation. Zij kwamen met hun ijzeren middelen, maar ook hier wist hij aan te ontsnappen.

Toen wij dat hoorden, zijn wij hem gaan zoeken. Hij was nergens te vinden. Het regende hevig en het waaide sterk in het kleine straatje. We zochten en zochten tot we op een moment een klein wit opgerold hondje zagen liggen in de hoek van een verlaten terrein. Hij lag daar te bibberen in de gietende regen, keek ons zelfs niet aan en de regen overgoot zijn ellende, zijn pijn, zijn wanhoop...

We hebben hem dan bijna weerloos kunnen vangen. Hij schreeuwde bij de eerste aanraking en wilde ons bijten, wilde eigenlijk niet mee, maar hij gaf op. Hij gaf zich over aan ons en ging mee, recht naar de dierenkliniek.

We kunnen hem niet aanraken, zijn vertrouwen is weg, zijn hart is gebroken, zijn lijfje doet pijn van de beten en de daarop volgende ontstekingen. Zijn poot doet hem pijn, van een jaar geleden.

Vertrouwen en moed is er niet meer. We trachten hem terug te winnen, verzorgen zijn wonden en zijn gebroken zieltje.

Twee jaar lang was hij trouw aan de deur van zijn „THUIS”, wachtende op die baasjes van hem, die ondertussen een ander leefden opbouwden. Icaros is hen nooit ontrouw geweest, heeft hen nooit vergeten. De buren zijn content dat het vieze hondje eindelijk opgeruimd is. De sadist van de straat is ook tevreden.

De onverdraagzaamheid en onmenselijkheid van mensen verwonderen je nog elke dag. Meevoelen is ver weg bij teveel mensen. Kleine man, 

wij willen je graag weer opvangen in deze wrede wereld en hopen op een dag jou toch nog gelukkig te zien. Daar gaan we aan werken. Dit heb je niet verdiend.

Icarios, een klein trouw bodegerootje...

Hier wachten.........

Misschien beter hier wachten.....

Mmmmmmmmmmmm ruikt lekker

Zal ik..........?

Voorzichtig een hapje........

Jammie dat is lekker..........!!!

Gevangen en bij Fabienne op schoot, het ga je goed lieverd !!