Even een update van Cato voorheen Serena

Ermelo, 29 oktober 2014.

Hallo hondenliefhebbers,

Even een update van Cato (in Spanje heette ik Serena, maar dat zullen we maar gauw vergeten).

Sinds een aantal weken woon ik nu in Nederland, in Ermelo wel te verstaan. Het was wel even een paar uur wennen. Kom ik aan op airport Eindhoven, staan daar een vreemde man en vrouw heel enthousiast te doen over mijn aankomst, alsof ze mij al heel lang kenden, nou ja zeg. Ik werd daar eerst gescheiden 

van 2 van mijn kinderen, waarlijk wel wat traumatisch, vindt u niet? Daarna werd ik in een wat te groot tuigje gehesen en moest ik met die gekke meneer en mevrouw mee in de auto. Enfin dat vond ik dan toch wel weer fijn.

Aangekomen in Ermelo in mijn nieuwe woning, denk ik een huis voor mijzelf te hebben en ook die meneer en mevrouw. Wat bleek: ik moet alles delen met 6 andere honden, waarvan 2 extreem hoog bejaard zijn. Nou ja, achteraf is het toch wel gezellig met vooral de jongens om mij heen. Ik ben ze wel de baas.

 Per slot van rekening ben ik een geweldig lieve hond en ik vond mij zelf ook nog wel een beetje zielig. Dus als ik naast  1 van de baasjes op de bank wil bijkomen van een vermoeiende dag, dan moeten de anderen voor mij wijken en dat doen ze ook zonder er een probleem van te maken (moeten ze ook niet in hun hoofd halen).

Een aantal keren per dag worden we door beide baasjes of 1 van hen meegenomen naar de Groevenbeekse heide. Met die meneer is dat altijd, zoals het betaamt, in de auto. Met die mevrouw moeten we er naar toe lopen, ik heb dat maar geaccepteerd, je moet niet op elke slak zout willen leggen (alhoewel). Op de heide worden we los gelaten en rennen en stoeien we wat af. Op vreemde honden ga ik uiteraard ook vol zelfvertrouwen af om kenbaar te maken dat dit mijn terrein is en of ze daar maar even rekening  mee willen houden. Nou die hollandse honden zijn me toch dom, je moet soms met behoorlijk geblaf ze duidelijk maken wie hier de baas is. En dan nog heb je van die slomo’ s die het niet snappen. Ach ja je hebt honden en je hebt Cato!

Even nog over het eten: hier snappen die meneer en mevrouw nog steeds niets van hoe het bij mij werkt. Ik ben gewend dat de tafel ook voor mij wordt gedekt en dat ik aan tafel met die 2 mee-eet.  In het begin liep het eten dus wat stroefjes, ze gaven me in een bakje iets wat er vreemd raar uitzag, ja lekker riepen ze dat is vlees. Jakkes, ik heb daar beleefd voor bedankt. Na 2 dagen komt die man aan met iets uit een blik, zag er gewoon niet uit en een lucht dat er van af kwam, niet normaal. Uiteindelijk hebben ze het een beetje begrepen: op een mooi bordje (bedrukt met een konijntje oid) krijg ik nu 2 x per dag een bord Rodi-worst, het is niet ideaal en nog steeds snappen die mensen het niet, maar ja er zit vooruitgang in.

Ik ben nu een beetje ziek, heb een oorontsteking. Daarvoor krijg ik van de dierenartsmevrouw pilletjes, die neem ik in met een lekker stukje kaas. 

Kaas vind ik lekker, laatst in de auto lag een stukje Franse Emmentaler, nog wel verpakt (vond ik wat minder), tja, als ik dat nu elke keer zou krijgen, dan zou ik het hier echt naar mijn zin hebben.

Al met al heb ik het in Ermelo toch wel naar mijn zin, die meneer en mevrouw (Hans en Marianne) vind ik heel aardig en ik geloof zij mij ook.

Zo beste mensen, dit vind ik  voorlopig wel even voldoende. Mocht het nodig zijn dan laat ik weer van mij horen.

Groetjes van Cato en mijn vriendjes Melle, Guus, Warre, Saar, Pien en Fern, ook de groetjes van Hans en Marianne Muis.