LIEVE PIMPINELLA, ONZE TIJD IS ZO KOSTBAAR...

Ik zag je foto's op de site en werd op slag verliefd.... ik deed meteen een adoptieaanvraag.

Geschrokken was ik toen ik de boodschap kreeg, dat je niet gezond was en je toestand zorgelijk... Het was naar mij toe misschien niet eerlijk om je nog te adopteren, maar gelukkig mocht het wel. Ik had het gevoel  dat jij al  bij mij hoorde, dus hoe kon ik je in Spanje laten... en op de terugweg van het vliegveld wist ik dat het met mijn gevoel wel goed zat, want na een paar minuten legde je al je koppie in mijn nek. Het was een  "match made in heaven"....

Alles wat mogelijk was hebben we gedaan om jou de kans te geven op een mooie oude dag, en die had je zo verdient na alles wat je meegemaakt had. En dat is ook gelukt, we hebben 13 prachtige maanden gehad samen en inmiddels ben je nu 14 jaar. Maar maandag nacht sloeg de man met de hamer toe, je werd ineens ziek, we zijn naar het ziekenhuis gesneld en alles is voor je uit de kast gehaald. Pijnstillers, een infuus, een echo, een longfoto, je werd onderzocht door de internist.  Alhoewel je nog ziek was, mocht ik je dinsdag middag meenemen naar huis om je daar te verzorgen. Als bij een wonder was je de volgende dag weer helemaal de oude.

Dus vrijdag belde ik de internist vol goede moed om je bloeduitslagen te horen, we dachten dat de uitslag zou zijn, dat de Erlichia weer teruggekomen was, die met antibiotica goed te behandelen is. Maar wat een domper !!!  en wat een vreselijk nieuws !!! Het was helemaal geen Erlichia het was de kanker en die was uitgezaaid ! Er is niets meer aan te doen. Je krijgt nu pijnstillers, we hebben nog maar een paar maanden samen en ik moet het week per week bekijken... Ik hoop bij God dat ik het zal zien als jij vind dat het genoeg is, want ik wil niet egoïstisch zijn...

Zelf heb je gelukkig niets in de gaten, jij leeft in het moment. Je lijkt het ziekenhuis al weer vergeten en loopt hier kwispelend in het rond, je knuffelt weer als geen ander en je moppert weer zachtjes al kleine Bobby op "jou bank" springt. Maar vanavond ben ik nog verdrietig, de tranen staan in mijn ogen. Daar heb jij helemaal niets aan dus beloof ik je: morgen staan we fris weer op en dan gaan we het leven vieren; alles eruit halen wat er in zit, want de wereld is zoveel mooier met jou erin !

Je baasje.