Lana voorheen Marta

8 november 2013 is Lana, toen nog Marta, bij ons gekomen. Een bang en nerveus hondje. De eerste dagen waren erg onwennig, logisch natuurlijk.  De kinderen waren gelijk haar vrienden. Aan mij en zeker aan mijn man heeft ze langer moeten wennen, maar nu is ze ons maatje en geniet ze volop van alle aandacht.  Ze is nog steeds bang en onzeker naar anderen toe. Mijn ouders ziet zij regelmatig, maar ze is heel wantrouwend. Het wordt wel wat beter, we merken dat er verbetering in zit. Gelukkig voor haar. We moeten heel veel geduld hebben, maar dat hebben we graag voor haar over. De avond dat wij met haar thuis kwamen zaten er twee rode katers te blazen op de vensterbank. Wat hadden we nu meegenomen? En waarom ging ze niet weg? Hahaha. Ze slopen door huis. Lana daarentegen had volgens mij nog nooit een kat gezien, ze wist niet wat ze er mee moest. En nu? Dikkere maatjes zijn er niet. Zo ontzettend leuk om te zien. Ze spelen heel wat af. Wat mijn hart brak, is toen mijn zoontje heel trots thuis kwam met een grote kluif en Lana op haar rug ging liggen piepen. Zo bang voor wat wij met haar zouden doen. Nu is dat gelukkig over en is ze gek op kluiven. We wonen vlakbij strand, duinen en bos en Lana kan sinds kort los lopen daar. Dat vindt ze heerlijk en dat is genieten voor iedereen. We oefenen ook regelmatig met mijn vriendin. Zij heeft een Bordeaux Dog, echt een topper van een hond. En als Lana bang weg rent of helemaal uit haar dak gaat naar hem, kijkt hij even en negeert haar gekke gedrag. Tot ze uit zichzelf hem gaat uitdagen en dan gaan ze samen spelen. Dat is een genot om te zien. En zo krijgt ze stukje bij beetje toch vertrouwen in mens en dier. We hebben echt een ontzettende lieverd en we zijn heel blij met haar. Net of ze er altijd geweest is. 

Met vriendelijke groet, 

Niels en Daniëlle Kuilman