Nita is nu 1 jaar bij ons en is 1 jaar en 4 maanden
oud.
Het gaat nog steeds prima met Nita. Ze is echt
superlief, zachtaardig, vrolijk en gelukkig ook heel gezond.
Ze is zeer sociaal naar mensen en is tegen groot en
klein enthousiast en lief, nooit grommen of afwerend doen en zeker nooit
bijten.
Ook naar katten is ze enthousiast en lief; dat
vinden onze eigen katten prima, die spelen met haar, maar voor vreemde katten
kan ze wat té enthousiast zijn. Ze rent er dan graag op af en zal ze niets doen,
maar veel katten zijn daar natuurlijk niet van gediend.
Aanvankelijk was ze voor vreemde honden nog wat
bang, maar gelukkig gaat dat nu langzaamaan steeds beter. In haar eigen
vertrouwde omgeving en tegen de honden die ze kent is ze heel enthousiast en dan
wil ze graag spelen. In een vreemde omgeving of in het park, als er veel honden
bij elkaar zijn, is ze nog wat onzeker en wil dan nog wel eens wegrennen, wat
voor andere honden soms juist een trigger is om er achteraan te spurten. Maar de
laatste tijd begint ze te begrijpen dat als ze er echt geen zin meer in heeft,
dat ze dan ook wat van zich af kan blaffen en dan stopt het jagen meestal wel.
Gelukkig heeft ze hier in Nederland nog nooit een echt slechte ervaring gehad
met andere honden. Eigenlijk wil ze juist graag spelen met andere honden en als
haar speelkameraad niet te ruw is vindt ze het heerlijk om achter elkaar aan te
rennen.
Ze heeft een ongelofelijk uithoudingsvermogen en
kan, ondanks haar wat kortere pootjes, ongelofelijk hard rennen. Op Texel rent
ze de hele dag buiten rond en heeft geen enkele moeite om onze paarden bij te
houden als we een stukje gaan rijden. Ze legt de afstand wel 4x af, duikt
onderweg graag even in de sloot om een stukje te zwemmen en als we dan weer
thuis komen is ze eigenlijk nog niet moe en komt vrijwel meteen weer met één van
haar speeltjes om ons uit te dagen voor een spelletje.
Ze is dol op apporteren, dat hebben we haar niet
hoeven leren, dat deed ze al snel uit zichzelf en dat kan ze eindeloos vol
blijven houden.
Wel een probleem is, dat ze een sterk jachtinstinct
heeft en als ze maar iets ziet of ruikt dat op een haas lijkt vliegt ze er
achteraan. Dan kan je roepen wat je wilt, maar dan is ze voor alles verder blind
en doof en telt alleen die haas nog. We zien haar dan als stipje over de velden
achter ons huis rennen, gelukkig een gebied zonder verkeer. Uiteindelijk komt ze
dan wel weer naar huis, als ze heeft begrepen dat die haas toch nog wat sneller
is dan zij. Op dit moment, het voorjaar, barst het van de hazen in de velden
achter ons huis, die achter elkaar aan huppelen en met elkaar "boksen" en
spelen. Dus is er veel voor haar om achteraan te rennen: als ze de ene kwijt
raakt ziet ze alweer een volgende om achteraan te gaan. Gelukkig levert het op
de velden bij ons huis geen gevaarlijke situaties op en komt ze altijd weer naar
huis. Maar in de duinen kan ze dus voorlopig nog niet los lopen (wat overigens
ook eigenlijk niet mag).
Ik hoop wel dat dat jachtinstinct iets minder wordt
als ze wat ouder wordt en dat we dat iets beter onder controle krijgen. Bij onze
vorige hond was dat na een aantal jaren geen probleem meer, toen ze begrepen had
dat ze een haas toch nooit inhaalde, maar Nita is wel heel erg enthousiast, dus
ik weet niet of zij het uiteindelijk ook opgeeft.
Verder luistert ze eigenlijk wel redelijk goed. Het
is een slim hondje en ze leert snel. Dankzij beloningssnoepjes komt ze graag en
snel naar je toe en al heel snel had ze door dat ook het hondenfluitje betekent
dat ze naar ons toe moet komen. Heel handig op Texel, waar door grotere afstand
en harde wind het roepen nog wel eens tegenvalt. Zo'n fluitje draagt toch wat
verder.
Doordat ze zoveel energie heeft is het wel een hond
die veel beweging en afleiding nodig heeft. We zijn de halve week op Texel en
daar kan ze eindeloos rennen en graven en is er van alles te beleven. De andere
helft van de week zitten we in hartje Amsterdam, dus dat is echt het
tegenovergestelde. De eerste dag in Amsterdam is ze nog moe van Texel en ligt ze
vaak moe en voldaan in haar mandje te slapen. De dagen daarna moet ik liefst wel
iedere dag met haar naar het Vondelpark, zodat ze daar lekker kan hollen, want in de buurt van mijn huis moet ik haar aan de
lijn houden met al dat verkeer. Als het een dag niet lukt om naar het park te
gaan wil ze thuis eindeloos spelen en apporteren, om haar energie kwijt te
raken. Het is beslist geen hondje voor een bovenwoning in de stad: ze moet echt
veel beweging en afleiding hebben, anders raakt ze gefrustreerd en gaat ze
klieren.
Ik ben veel thuis en zeker in het begin liet ik
haar bijna niet alleen thuis. Als het even kon nam ik haar mee. Maar soms kan ze
echt niet mee en moet ze toch even alleen thuis blijven. Dat vindt ze niet leuk,
maar dat gaat wel goed. In het begin had ik een bench, waar ze 's nachts in
sliep en waar ze in ging als ik even weg moest. Als pup had ze anders wel de
neiging om een schoen, slof, handschoen of trui van je te pakken en daarop te
gaan kluiven, om toch iets van je in haar nabijheid te hebben als we er niet
waren. Nu is de bench niet meer nodig en weggehaald en vervangen door een mand.
Dat gaat eigenlijk altijd goed. Ze heeft natuurlijk altijd de katten nog als
huisgenoot, dus helemaal alleen is ze nooit. Ik zorg wel altijd dat ze goed is
uitgelaten en zich moe heeft gehold voordat ik wegga.
Als ik wegga geef ik haar vaak een kluifje, zodat
ze wat te kluiven heeft als ze alleen is, maar dat bewaart ze eigenlijk altijd
totdat ik weer thuis ben. Ze verstopt het in haar mand en als ik weer thuis kom
wordt het opgegraven en eet ze het alsnog op.
Tot slot: ze is gelukkig goed gezond en tot nu toe
nooit ziek. Alle testen op eventuele ziektes die ze vanuit Spanje kon hebben
meegenomen waren gelukkig allemaal negatief, dus goed.
Kortom: een heel lief, vrolijk hondje met een
gelukkige, blije baas.
We hopen dat we nog lang van elkaar mogen blijven
genieten.
Groeten,
Nora
 |
| Als pup in Spanje |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten