Xavi nu Bob(je) is thuis!!!

Heel af en toe krijg ik weleens het verzoek van ACE om eens te helpen met een hondje. Ik ga dan bij de mensen langs en probeer op basis van mijn ervaringen iets toe te voegen aan het geluk van mens en hond. Ik ga niet alleen naar de mensen toe, maar zo af en toe komt er ook weleens een hond bij ons logeren en die dan met behulp van mijn roedel, Boxer, herder, X stafford, X pitbull gerehabiliteerd kunnen worden.

Een klein jaar geleden werd aan mij gevraagd of ik enige hulp/adviezen kon bieden bij Xavier. Xavier werd toen Sam genoemd en dit manneke had de pech dat zijn introductie niet goed verlopen was. De adoptant moest een trap op lopen om in zijn huis te komen en door een letterlijke misstap, schrok de man en zo ook Sam. Gevolg; Sam viel van de trap en wilde eigenlijk niets meer van de adoptant weten, niet begrijpende dat de bewuste adoptant het alleen maar goed bedoelde met hem.

Sam wilde niet in huis maar liep buiten op het erf rond. In de nacht wilde hij wel op de badkamer slapen, maar zeker niet in de kamer bij zijn adoptanten. Hij was gewoon bang van het gebeurde op de trap. Dit duurde een klein jaartje en de adoptanten kregen van de dierenarts te horen dat het waarschijnlijk niet meer goed ging komen met hem. Als een dierenarts dergelijke dingen zegt, dan gaan mensen nadenken en gelukkig waren deze mensen zo verstandig om contact met ACE te zoeken. Elvira nam contact met mij op en na enige overleg hebben wij toen gezamenlijk besloten om Sam tijdelijk bij mij in het roedel te plaatsen.

Ik wist van de angsten en reserves van Sam en als je dat weet, weet je ook wat je moet en of kan doen. Als eerste veranderde ik om allerlei technische redenen zijn naam en ben met hem aan de slag gegaan.

Het duurde niet lang of vanaf toen Bob en ik een stevige band met elkaar kregen en zo ook met mijn roedel. Bobje werd weer hond en voelde zich weer gelukkig. Hij leerde immers van mijn honden dat hij voor mij niet bang hoefde te zijn en dankzij de hulp van mijn honden kon ik Bobje leren dat mensen niet eng zijn, maar juist leuk.

De band tussen ons tweeën was ondertussen zo stevig geworden dat mijn kinderen die regelmatig op bezoek komen al vertelden dat ik hem nooit meer zou laten gaan. Maar dat kon niet hè? Bobje was van een adoptant en ik zou maar tijdelijk in zijn leven zijn en hem slechts op de goede weg helpen.

Toen ik ‘groen licht’ gaf dat Bobje weer naar huis mocht gaven de adoptanten aan dat ze niet meer voor hem konden zorgen. Weer kwamen mijn kinderen en zeiden; nou pap, wat let je? Maar voor mijn gevoel kon dat niet. ik zou dan geen andere hond meer kunnen helpen, honden die natuurlijk ook een kans zouden moeten kunnen krijgen als het de adoptant op een of andere manier even niet lukt.

Dus maar besloten om Bobje te laten gaan, hoe moeilijk ook. Toen heb ik afgesproken om Bobje weg te brengen. Hij kwam bij een opvanggezin terecht en zou van daaruit weer ter adoptie aangeboden worden. Voor de meeste mensen was het toen een mooie en zonnige dag, maar voor mij was de zon even ver weg. Onderweg in de auto waren gevoel en verstand flink met elkaar in discussie, maar uiteindelijk kon ik de ‘opdracht’ volbrengen. Geen afscheid genomen van Bobje, want ik leerde immers dat honden, honden zijn en er in die zin niets mee hebben. En het past natuurlijk niet bij een hondenafrichter om emotioneel afscheid van een hond te nemen.

Een paar weekjes later was ik op de ACE dag en Bobje liep daar ook rond. Hij liep daar in gezelschap van een lieve mevrouw, maar had een soort van band om die ik niet herkende. Het was net alsof hij een prijs gewonnen had. U kent het denk ik wel, zoiets wat paarden na een concours ‘opgespeld’ krijgen. Ik ben ik niet als ik daar dan niet om ga vragen. Men wist mij te vertellen dat die ‘versierselen’ bij die honden omgedaan werden die ter adoptie aangeboden werden en in een opvanggezin zaten. Zeg maar ‘langzitters’.

Het zat me niet lekker dat hij daar te ‘koop’ liep en ik ging even naar hem toe. Tot mijn verbazing herkende hij mij niet en deinsde terug. Was wel even een teleurstelling voor mij en dit zeker omdat ik dacht dat we een goede band hadden samen. De mevrouw die bij hem was wist dat hij bij mij was geweest en het viel haar ook op. Ik ging mijn ding doen die dag en had maar van een ding last. Bobje! Ik nam het besluit om hem mee te nemen, maar wist dat ik dan nog een ‘hobbeltje’ moest nemen. Maar ja hobbeltjes zijn er om genomen te worden. (sorry voor de ongepaste opmerking) en ging het wel even regelen. Er was wel een beetje weerstand over mijn idee en dit niet voor mijn idee, maar om andere zaken. Maar om een lang verhaal kort te houden. Ik kreeg Bobje mee naar huis. Bobje bij mij achter in de auto in een kennel en daar gingen we.

Thuis aangekomen en toen ik de auto opende, zat Bobje als een zielig hoopje achter in de kennel te trillen. Maar…Als ik thuiskom gaan mijn honden blaffen en toen Bob dit geblaf hoorde begon hij de kennel helemaal onder te piesen en te huilen! Ik nam hem uit de kooi en nam hem mee naar binnen. Eenmaal binnen werd hij gek. Althans zo leek het wel. Hij sprong huilde, blafte en pieste de hele kamer onder en wist niet welke hond van mijn roedel hij het eerste moest gaan begroeten. Bobje was Thuis!! Iedereen over de rooie, behalve ik natuurlijk.

Inmiddels is Bobje een volwaardig lid van mijn roedel, luistert perfect en helpt mij mee om andere honden te rehabiliteren. Het kan gek lopen nietwaar, van hulpzoekende naar hulpverlener?

En mijn kinderen zeiden….Juist ja, zie je wel!