Pagina's

donderdag 19 december 2013

Nita’s adoptieverslag.




Begin 2013 werd ons vorige hondje Fanny, 13 jaar oud, plotseling heel erg ziek. Na onderzoek in Utrecht bleek ze alvleesklierkanker te hebben, met uitzaaiingen in de lever. Niets aan te doen. In een paar weken tijd moesten we afscheid van haar nemen, wat waren we verdrietig.
“Voorlopig geen nieuwe hond en zeker niet één die op onze oude Fanny lijkt”, nam ik me voor, want eerst moest het gemis verwerkt worden en anders ga je maar vergelijken met je oude, onvervangbare lieveling.
Maar oh, wat miste ik de dagelijkse gewoontes: de aanhankelijkheid en altijd vertrouwde aanwezigheid, het enthousiasme bij het eten geven en samen er op uit gaan. In mijn verdriet kon ik het niet nalaten te kijken naar hondjes die een nieuw huis zochten.

En zo kwam ik op internet ineens Nita tegen: een kleine, wat hulpeloos ogende pup, die werkelijk als twee druppels water op onze Fanny leek, maar dan in pup-uitvoering.


Ze zat in Zuid-Spanje, in de refugio van ACE. Haar moeder was daar hoogzwanger binnengebracht en vervolgens bevallen van 4 mooie pups. Dus niet één hond die weer een nieuw tehuis zocht, maar ineens vier extra. En de opvang zat al barstensvol….

Nachten lag ik te woelen in mijn bed: was dit niet te snel na het verlies van Fanny? Maar ik kon haar niet meer uit mijn hoofd zetten; ik hakte de knoop door en zocht contact met ACE.
De adoptieprocedure werd in gang gezet, ik moest laten zien dat ik een ACE hondje waard was en na vragenlijsten invullen en huisbezoek werd er groen licht gegeven.

Op 9 april 2013, 4 maanden oud, kwam Nita ’s avonds laat aan op Schiphol. Wat was dat een emotionele ervaring, we voelden ons echte adoptieouders.


Bij thuiskomst vanaf Schiphol was de ontmoeting met onze kat van 10 jaar meteen goed,
vanaf dag één is ze dol op katten.

Omdat ze in de refugio was geboren en dus gelukkig met mensen tot dan toe alleen goede ervaringen had gehad, was ze vanaf het begin vriendelijk en open naar mensen toe. Maar verder was alles nieuw en dus spannend voor haar.
We wonen de helft van de week in de altijd drukke binnenstad van Amsterdam, de andere helft op één van de stilste plekjes van Texel, een groter verschil is niet mogelijk.

De eerste keer dat we in Amsterdam op straat liepen en er plotseling een hondje de hoek om kwam was er paniek: heel hard blaffen en als een gek rondspringen aan haar riem. Wat was ze bang voor andere honden, vooral met kleine hondjes moet ze een slechte ervaring hebben gehad want daar was ze panisch voor.
Kinderwagens, rolkoffertjes, paraplu’s, mensen met grote capuchons: alles was eng.
Ook lopen aan de lijn was wennen. Een combinatie van een tuigje en halsband met twee lijnen werkte het beste.
Plassen en poepen buiten op straat in Amsterdam was ook een hele opgave, het was zo druk en zo vol spannende dingen dat ze vaak niet de rust kon vinden. De eerste paar keren rende ze, na uitgelaten te zijn, thuis meteen haar bench in om daar te gaan plassen. Maar al heel snel begreep ze dat plassen en poepen buiten hoort te gebeuren.
Op Texel was alles natuurlijk veel makkelijker, daar kon ze lekker rustig in de tuin haar gang gaan.

En wat paste ze zich wonderwel snel aan!
Ze leerde aan de riem te lopen, buiten op Texel netjes los mee te lopen, zonder meteen weg te hollen. Ze leerde de schapen kennen, de eenden en de paarden, zonder achter ze aan te jagen.



 
En na al die activiteiten heerlijk ontspannen slapen.

Ze ging zelfs al toen ze 6 maanden oud was mee op reis naar Frankrijk. Ze is een zeer gemakkelijke reiziger: ze lag vanaf de eerste keer autorijden heel rustig in haar bench in de auto, zonder piepen en zonder misselijk te worden. Ook in het hotel onderweg was ze heel braaf en rustig, zonder iedereen wakker te blaffen sliep ze rustig in haar bench bij ons op de kamer.



In Frankrijk ging ze voor het eerst te water in een helder, ondiep riviertje: wat was ze daarna trots en blij opgewonden. Nu springt ze zonder probleem zo de sloot in, of rent de langs de omrollende golven op het strand.
In Frankrijk leerde we ook voor het eerst haar jachtinstinct kennen. Bij een avondwandelingetje stuitten we op een groep wilde zwijnen: een moeder met een rij grote biggen. Ze renden hard voor ons weg en Nita er achteraan. Wat zijn we toen geschrokken, maar gelukkig waren de zwijnen sneller dan Nita en kwam ze, helemaal opgewonden, weer bij ons terug.

Ook op Texel merken we, nu ze volwassen is geworden, dat er absoluut jachthondenbloed door haar aderen stroomt, we denken zelf dat er iets van een Franse Basset Griffon in zit, speciaal gefokt voor de hazenjacht. Ze vergeet alles en iedereen als ze een haas tegenkomt en vliegt er achteraan. Daar zullen we de komende tijd nog hard aan moeten werken om haar dan weer onder appèl te krijgen.

In Amsterdam heeft ze zich keurig aangepast aan het drukke stadsleven.
Andere honden vindt ze erg leuk, ze wil heel graag spelen met honden die ze kent, zoals de buurhond op Texel, maar in een voor haar vreemde omgeving blijft ze wat nerveus naar (vooral kleine) hondjes en rent ze hard weg als ze plotseling op haar af komen. Wandelingen in het Vondelpark, waar zoveel andere honden zijn, is daarom soms nog wat spannend, maar langzaamaan gaat dat ook beter, de aanhouder wint.

Op Texel vindt ze het helemaal het einde: de hele dag buiten hollen, gaten graven, muizen vangen samen met de kat. 



Als we gaan rijden met de paarden rent ze moeiteloos mee: ze is echt onvermoeibaar. Met haar gespierde achterpootjes kan ze aardig wat snelheid maken en houdt dat ook flink lang vol.



Inmiddels is Nita een jaar oud en al weer 8 maanden bij ons.
Ze is opgegroeid tot een heel lief, zachtaardig, vrolijk en gezond hondje.
Dol op mensen en vooral ook katten. Zodra de kat van de buren op Texel langs komt wordt die uitbundig begroet en afgelikt, om vervolgens samen te spelen en door de tuin te rennen.


Geweldig dat alle mensen van ACE en de dames die haar in het vliegtuig hebben meegenomen de moeite hebben genomen om zo’n kleine weerloze pup een nieuw en fijn leven te bezorgen.

Wat zijn we blij met haar, dank jullie wel!

Groeten en veel succes met jullie werk.


Nora Willebrands






Geen opmerkingen:

Een reactie posten