ONZE PIP 6 WEKEN IN NEDERLAND !

6 Weken geleden stonden mijn man en ik op Schiphol te wachten op onze Pip.

Volgens de informatie van het ACE was het een labrador van 3 jaar oud en was het echte “pleaser”. Dat sprak ons aan. Wij kennen het karakter van een labrador en omdat wij ook 2 poezen hebben, dachten we dat dit wel een goede keus zou zijn.

 

Pip arriveerde; een enthousiaste en onstuimige hond. De rit naar Ureterp ging

voortreffelijk. Thuis gekomen lieten we hem los in de kamer en dat was geen succes Onmiddellijk ging hij met een noodgang achter onze poezen aan en echt niet om te spelen ! Er bleek dus aardig wacht jachthond in hem te zitten.

 

Pip werd  met voldoende ruimte in de kamer aangelijnd. Dat was geen probleem.

Hij was dat waarschijnlijk gewend. Ik had toen al de volste overtuiging dat het helemaal goed ging komen met onze Pip. Met veel geduld, vertrouwen en liefde lukt het in de meeste gevallen.

 

Voorwaarde is wel dat je niet te snel opgeeft. Ik heb soms echt even met de handen in het haar gezeten, maar mijn eigen gevoel gevolgd. Consequent zijn, hem de hemel in prijzen als hij het goed doet en boos toespreken als hij het fout doet.

 

Ook aangelijnd wilde Pip nog wel naar de poezen en was volledig op ze gefixeerd.

Ik heb steeds z’n aandacht gevraagd en als dat niet lukte met een soort rammelaar, die mijn man had gemaakt en veel lawaai maakte, naar hem gegooid (uiteraard naast hem).

 

Dit vond ik best lastig en voelde me soms wel een echte bitch, maar het werkte wel !

 

Pip kreeg veel aandacht en ter compensatie van het aangelijnd liggen, wandelde ik elke dag ruim een uur met hem. 

Goed voor hem en goed voor mij !

 

Ik gaf hem een hondenpuzzel; heel goed, want dan kunnen honden veel energie kwijt en zo nu en dan liet ik hem een uurtje vrij in de kamer; zeker wetend dat de poezen niet bij hem konden komen. (Ik had wel voor een veilige plaats voor de poezen gezorgd).

 

Deze week kwam alles in een stroomversnelling. Onze poes Betsie besloot dat ze nu maar eens kennis wilde maken en sprong bij hem in de mand. Ik kreeg bijna een hartvergroting, maar greep niet in. Poes gaf kopjes en Pip wist niet wat te doen. Zo’n lief beest kun je toch niet opvreten ?

 

Een dag later heb ik het bijgevoegde filmpje gemaakt.

 

Nu, een aantal dagen later is Pip niet meer aangelijnd. Vindt de poesen leuk en wil spelen.

 

Veel heb ik ook gehad aan de hondentraining. Hij kent nu de commando’s zit, blijf en volg.

Het gaat niet altijd even goed, maar ik ben trots op onze Pip, die in zo’n korte tijd zich heeft ontwikkeld tot een (bijna) perfecte huishond.

 

Wij beleven ontzettend veel plezier aan hem en een ieder die twijfelt om een hond te adopteren, omdat ze de reactie van de hond op de poezen niet kent, zou ik willen zeggen: Voor 99% lukt het! Neem de tijd. Volg je eigen gevoel, laat je niet opjutten als iedereen om je heen zegt dat je de hond moet los laten. Doe het op jouw tijd en eerlijk, het komt helemaal

goed !

 Klik hier voor het filmpje.