Wij, Marion en Rob Lerou uit Steenwijkerwold, wilden er een hond bij.
Na het jarenlang hebben van 2,3 of 4 honden hadden we er al
een tijdje 2.
De laatste die er bij was gekomen was Souki. Een 11 jaar
oude kruising Galgo/ Deerhound.
Voor Souki hadden we gekozen toen één van onze Poolse
windhonden overleed.
Igor bleef dus alleen over en was al 9 jaar.
Souki was een goede keus die ondanks haar angst en slechte
verleden een rustige en ontzettende lieve hond was. We noemen haar ons Yoga-popje.
Maar ook hier is wel anderhalf jaar aan
vooraf gegaan, voordat de angst grotendeels weg was. Nog steeds is door deuren lopen
een beetje eng.
Afijn, daar we twee stabiele honden hadden en toch al op
leeftijd kwam de gedachte om er een hond bij te nemen dus steeds vaker. We hadden verschillende honden bekeken en dachten om een keer geen windhond te nemen. Rare gedachte
natuurlijk!!!
Wat honden bekeken, maar ja, het bloed kruipt waar het niet
gaan kan. Dus toch een windhond en wel Jonna ( die toen Becca heette).
Dus een reactie gestuurd wie we waren en dat we een beetje
bekend waren met de galgo. Het zou dan onze 3e hond uit Spanje worden. En
natuurlijk verteld dat we verliefd waren geworden op Jonna.
Na 11 dagen kwam er iemand langs en kregen we de goedkeuring
om haar te mogen adopteren. Jipieee!!
Het wachten duurde lang, maar het verlossende antwoord kwam
snel en ze zou op 3 mei om middernacht aankomen
op Schiphol. Ideaal, rustig op de weg , rustig op Schiphol.
Toen we haar zagen was ze nog veel mooier dan op de foto.
Na de afhandeling gingen we meteen naar huis. We hadden ons
ingesteld op een rumoerige nacht want onze Igor die niet gecastreerd is kan
nogal eens heftig reageren op zo'n mooi Spaans meisje.
Maar wat dat betreft kunnen we zoveel leren van onze honden.
Allebei reageerden ze zo van "die laten we nog even met rust". Ze voelden
allebei dat Jonna stijf stond van angst.
Er werden alleen maar kalmerende signalen gegeven en ze werd
verder genegeerd.
Dus deden wij dat ook !!
Na een prima nacht lekker de tuin in. Mmmm, niet echt een
goede aktie. PANIEK !!.
Dus ook bij ons, kalm blijven en het huis weer in gedreven
met een stuk gaas zodat ze geen kant meer uitkon. Wauw, dat was schrikken. Dus nog maar even
niet de tuin in.
Alles was eng, we hadden er al twee zo gehad maar Jonna was
en is het ergst getraumatiseerd.
Om niet een te lang verhaal te maken wat datums op een rij.
- 17 mei we worden s'
ochtends voor het eerst een beetje begroet, ze kijkt naar de andere twee hoe het hoort
- 21 mei voor het
eerst uit onze hand gegeten
- 1 juni voor het
eerst in de tuin gestruind en bij angst vluchtte ze het huis in, prima!
- 6 juni loopt ze in
de tuin ik roep haar naam en ze komt als een speer, heeeeel braaf
- 7 juni krijgen we een neusduwtje bij de ochtend begroeting
- 12 juni voor het eerst aan de fiets. Best wel een beetje
eng, maar toch ook leuk
- 23 juni we zitten in de kamer en krijgen we de kans om
haar aan te halen. Maar wel heel erg kort!
Nu, 6 augustus zijn
de ochtendbegroetingen het leukst, ze rent in de kamer rond en komt steeds naar je toe voor een knuffel. Als we thuiskomen ook.
Ze is één van de intelligentste honden die we gehad hebben. Ze is lief, leuk en vrolijk als
er geen angst in het spel is.
Naar haar toelopen en aanhalen in huis is er nog niet bij
maar we weten zeker dat dit ook goed komt.
Als onze zoon thuiskomt ( die op kamers woont in Groningen)
slaat de angst weer toe.
Als hij weg is zie je weer hoe ver ze al is met ons. Buiten
op straat is elk mens eng. Wij soms ook ...
Dus soms is het opletten geblazen.
Maar toch zijn we zo ontzettend blij met haar. Het is zo
leuk om een hond op deze manier te zien groeien. Het doet ons dan ook erg goed om
zo'n hond te redden.
De volgende zal er wel weer zo een worden... Je raakt gewoon
verslaafd aan de Galgo. Toch??...
groetjes Rob en Marion
 |
| Dit is nog een foto van Jonna in het asiel in Spanje. |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten