Eens was hij een huishond, dat staat vast. Hij werd gevonden aan een verlaten stuk berg, waar ie moederziel alleen zijn weg zocht.
De familie die hem vond, dacht dat ie er wel ergens thuis hoorde en liet hem zijn gangetje gaan, maar toen ze een week later
daar terug gingen wandelen zat ie op een puntje van een hoog stuk rots de wereld te bekijken, alsof ie dacht: "Ze komen wel!"
Toen de familie hem aanlijnde, sprong ie gelijk in hun auto en legde zijn hoofdje neer, doodmoe en het wachten beu sliep hij binnen
enkele seconden. Ze vroegen zich af, hoe ie dit had overleefd? Wat had ie dan gegeten, hier waar geen mens leeft of komt?
Hij werd afgegeven en is nu één van onze zorgenhondjes. Hij had nog nooit zovele hondjes gezien en sloeg in paniek. Hij was waarschijnlijk
een enig hondje geweest. Het heeft echt even geduurd vooraleer hij deze nachtmerrie kon vatten.
Liam, altijd ergens afgelegen de boel aan te kijken, als je hem dan aanhaalt dan kroelt hij tegen je aan, heerlijk vindt ie dat,
zijn trieste oogjes krijgen dan sterretjes voor heel even...
Liam is eerder een rustig hondje die een rustig baasje zoekt. Hij is een trouwe vriend, die heel graag eet; vooral als het geen korrels zijn!
Een keukenprinses als baasje zou hij echt wel zien zitten, want lekker eten, ja, dat is één van zijn toekomstige hobby's,
maar daar een wandeling overeen, ja dat wil ie wel...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten