Galguita y realidad,...

Galgo en de werkelijkheid....

Hier is er weer één van de vele galgootjes in een dodingsstation, waar nu duizenden de dood vinden: vol angst, ongeteld, niet gezien, onbestaand, 

de oven in, en ook al wil je de realiteit niet zien en zeg je "Ik wil het niet meer weten", toch denk ik dat jullie dit allemaal moeten beseffen, 

want dit is Spanje.

Een dierenarts die in Cartama dodingsstation werkzaam was, omdat zij de honden medicatie toediende, omdat ze ziek en ellendig waren, omdat zij de honden soms een dag langer liet leven dan de wet voorschrijft, werd ontslagen met de notitie dat ze onbekwaam was, maar de eigenlijke rede was dat ze in een dodingsstation werkte en hier geen medicatie mag worden toegediend. De dierenarts die er toch een hele tijd werkzaam was moet haar mond houden, als zovelen die er reeds de deur passeerden. Het lijkt Auschwitz wel, een concentratiekamp heeft er niets tegen, met dat verschil dat hier een einde aan kwam en dat hier de onmenselijke en wrede praktijken gewoon doorgaan, niemand die er een controle op uitoefent.

Dus, elke geaccidenteerde hond, elke zieke hond moet creveren tot zijn uur er is. Normaal is dit binnen 10 dagen en dan wordt je afgemaakt, dat zijn de voorschriften.

Deze bevoorrechte burgers "LIJDEN" een meer dan rijkelijk leven op het leed van de zovele ongewenste dieren. 

Zij hebben bovendien de crisis nu mee: omwille van de crisis is nog meer onmenselijkheid mogelijk dan voorheen. 

Ja, weet je, het is crisis, we moeten gelijk inslapen, hebben geen plaats. Ja, weet je, hij is weg, met of zonder chip.

Hoe vaak hebben we een hond gered die toch een chip bleek te hebben en de eigenaars maar zoeken naar hun geliefde viervoeter.

Enfin mensen, zou ik een beetje negatief zijn vandaag? Kan niet, hé! Het helpt bovendien niets, het maakt je down en haalt uiteindelijk niets uit...

We doen ons best en denken leventje per leventje, niet achteruuit kijken, maar altijd maar doorgaan...en morgen,...er weer tegenaan,...er zijn zo van die dagen,..