Dalida, slachtoffer groepsverkrachting 7 jaar 38cm 12kg ....
18 hondjes binnen, 5 kittens en wat nog meer,...
Elke dag trotseer je wat je voor je ogen krijgt en dan begin je eraan. Dit weekend was een zware dobber.
Vrijdag regende het hondjes; alle soorten en maten. De telefoon stond niet stil: hopeloze mensen...
Zaterdag kwamen er 18 binnen. Waar ermee naartoe? Ik had het beloofd aan Amalia - en belofte maakt schuld.
We hadden het allemaal afgesproken; we zouden er 6 ophalen, maar dan, dan kwam ik daar en zag al die anderen - en ja, dan ben ik verloren, geef ik eerlijk toe. Een zwangere mastin, een moedertje met een pupje met een grote, open wonde op dat kleine buikje en liggend op de koude vloer, zonder bescherming, eten noch drinken.
Ik denk niet meer en neem ze mee. Aangekomen in de Refugio had Paky net een hondje gered dat door ettelijke andere reutjes keer op keer verkracht werd. Ze was loops en heeft geen haar meer op haar poepje. Haar oogjes, haar oortjes, haar tanden: erg ziek.
Haar vagina is zodanig beschadigd dat we waarschijnlijk moeten opereren.
Het heeft gene naam, echt niet.
Tot overmaat van ramp scheurde door de hevige wind gisteren de grote poort open.Ze brak gewoon open door die hevige windkracht en ondertussen liepen enkele hondjes weg.
Ik was net op weg naar huis toen Dirk me in paniek belde: de zwangere Mastin en het andere moedertje, die en die en die..dus ik onmiddellijk terug, zoeken en niet te vinden. Iedereen was vlug terecht, behalve de zwangere Mastin en het andere moedertje.
Ik ben gaan zoeken en zoeken en zoeken, en plots zag ik ze hoog boven aan de berg van LA ROSA, uitgeput en niet wetend waar naartoe.
Ik ben ernaar toe gereden, dan gaan lopen naar mekaar en gelukkig herkende ze me direct en liepen naar me toe...
Wat een heerlijk moment: 's-middags nog in het dodingsstation, dan op de berg een uitje gaan doen, deugnieten, wat gaat er door die beesten heen, en dan iemand die om hen geeft...
Dan kwam het: in mijn auto achteraan zaten een ziek hondje voor de emergency kliniek en een kleine pincher, dus ze moesten
in mijn wagen vooraan - en hoe doe je dat als je bedenkt dat mama mastin wel 50 kg weegt. Het andere hondje sprong maar rond van geluk,
maar mama wilde niet in de auto en daar stond ik dan alleen op mijn berg. Uiteindelijk heb ik ze erin gekregen, man, man, als je moet kan je veel.
We zijn samen naar de Refugio gereden met hun koppies uit het raam en hun lieve snuit tegen je aan: ze zijn veilig,
God, wat een schatten van honden, ben weer verliefd als je ziet en voelt wat een fantastische honden het allemaal zijn.
Hoe moeilijk is het toch om afscheid te nemen!
Ik zou ze allemaal willen mee naar huis nemen, allemaal! Wat een heerlijke lieverds...
Ondertussen stond Dirk en ons team me al op te wachten, allemaal opgelucht dat ze weer bij ons waren.
De poort is weer hersteld maar de wind raast verder...
Deze morgend weer drie urgente gevallen naar de urgent kliniek: een zwaar gekwetst pootje, ons Fredje en een bijna afgebeten oortje
van een hondje van het dodingstation. Allen verzorgd. Fredje moet blijven, had 40 graden koorts de kleine lieverd.
Wat een weekend, maar goed, alles weer onder controle en morgen gezond weer op!
Morgenvroeg vliegen er 4 naar een gouden mand...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten