Het dametje was één en al zenuwen. Een brok verscheurd verdriet, verlaten door familie, vrienden en kennissen.
Maar niet door haar hondjes. Die leefden sinds maanden in haar auto samen met haar. Hun kleine oude wrak was hun rijdende reddende engel. Ze sliep ergens in de Campo,(bergen) zo vertelde ze. Ze had alles verloren nadat ze eerst haar werk verloor. Toen kwamen de zorgen, de afgang. Ze hadden al niet veel. Een klein huisje en een tuintje.
Maar de Bank embarkeerde haar enige toeverlaat, hun veilige plaats. Sindsdien leefde ze in de auto, samen met 5 hondjes die ze met heel haar hart koesterde.
Ze vroeg ons één van de honden over te nemen, omdat het echt niet verder ging. Laika was zo gericht op haar baasje dat de andere hondjes, ook al ging het meestal goed, er problemen mee hadden en om een beetje rust te krijgen vroeg ze om Laika een goede thuis te zoeken. Met tranen en verdriet liet ze haar bij ons achter.
Laika, die zoveel van haar hield trouw en zo intelligent als een herder dat kan zijn, haar wereld stortte in, van de assertieve zelfverzekerde vrolijke hond is al gauw niets meer van te vinden. Ze zit daar maar. Hopend dat ze straks weer mee mag. Lieve Laika en baasje. Slachtoffers van deze tijd.
Fabienne
Geen opmerkingen:
Een reactie posten