10 Jaar lang in een afgesloten contructieplaats......

10 Jaar lang in een afgesloten contructieplaats,...zonder licht, zonder uitzicht,....zonder bestaan,...

Gisteren kwam hij binnen. Het aanzicht was onbeschrijflijk, hoe deze Groenendaeler  eruit zag. Zijn hele lijfje was 1 teek, elke millimeter van zijn lijfje had een teek op zich hangen. Zijn ijzeren ketting als pup was in zijn huid mee gegroeid en over die ketting droeg ie nog een zwaardere zodat hij zeker niet kon ontsnappen.

Zijn ribbetjes kon je tellen en zijn droevige trouwe ogen spraken meer dan duizend woorden. Hij werd gered uit een benarde situatie in samenwerking met de politie. De situatie werd echter deze morgen erg spannend in die zin dat de eigenaar zijn hond terugclaimde, no matter what, hij had immers een chip, legaal kon hij hem zo mee nemen.

Wel, dat zou een moeilijke bevalling worden maar ik was dus niet van plan om een verwaarloosde ongelukkige ziel terug te geven aan iemand die zelfs zijn aanwezigheid niet verdiende. Het werd een dag van spannende ontwikkelingen, hoogoplopende ruzies en zware discussies, maar mijn besluit stond vast, als een paal boven water, deze lieverd zou nooit meer teruggaan naar die man(?), naar die hel. 

De politie zei dat ik niet anders kon dan de hond teruggeven, zij zouden hem gaan controleren, en zijn situatie zou verbeteren. Hier geloofde ik echter niet in, deze man veranderde je niet meer, waarom zou hij plots een goede baas worden? 

Terwijl onze mensen uren en uren bezig waren om Zorro, zo hebben de studenten hem genoemd te ontteken, was ik nadat ik verschillende keren geweigerd had de hond te overhandigen in blijde verwachting van de eigenaar van Zorro. 

Eerst kwamen de buren van de hond binnen, zij waren getuigen hoe Zorro gedurende jaren en jaren huilde van verdriet, hoe hij 1 keer per dag, week, wat eten gegooid werd en dan maandenlang in zijn eigen uitwerpselen bleef liggen in de donkere schuur die amper enkele stralen licht toeliet. 

Mensen omheen probeerde sinds jaren aan de noodrem te trekken, maar geen mens, noch wet... haalde deze hond uit zijn ellendig bestaan, tot gisteren. 

De eigenaar begon eerst met zware dreigementen waar ik wel het recht vandaan haalde "ZIJN" hond te houden. Zijn vrouw, riep nog harder en nog gemener een hele resumé van wat wij mochten en niet mochten. Onze Diane riep tegen de eigenaar dat hij niet zo hard moest roepen want dat ze niet doof was!

Terwijl ik probeerde de kalmte zelf uit te stralen met een kloppend hart van binnen, want hij had het recht zijn hond mee te nemen, maar dat zou dan een klacht met zich mee brengen, want die zou ik hem bezorgen voor verwaarlozing van zijn hond. Mijn klacht zou ik per direct indienen samen met mijn dierenarts en we zouden hier heel ver in gaan. We gingen in discussie en van hele hoge woorden gingen we naar onderhandeling en toen...toen gaf hij de hond over aan  ons. Het was gebeurt, en om een heel lang verhaal kort te maken, het was gebeurt, hij was nu onze hond. 

Zorro is van ons, hij is gered, zijn strijd is gestreden, zijn ellendig bestaan achter hem. We hebben allemaal vreugdetraan weggepinkt, hem geknuffeld en geprezen. Zijn mooie oogjes kijken zo triest, je kan zien waar hij door heenging, 10 jaar lang. Om te huilen....

Om hem heen vierden mensen vakantie, sprongen in het nabije Hotel in het mooie blauwe zwembad, vierden feest aan de bar, tot in de late uren. Het leven ging verder, elke dag opnieuw, zijn leven binnen deze vier muren ,in zijn eigen uitwerpselen en met de kracht om te blijven bestaan, zijn bewonderenswaardig. Hij leefde ook. Zag de zomers en winters komen en gaan, leefde op brood en vuil water, en als het niet anders kon de stenen om hen heen.

Zorro, lieve oude jongen, je bent zo lief en zo dankbaar al, je staartje kwispelt stilletjes heen en weer, je weet dat het goed zit. Je keek ons aan met zoveel angst in die ogen toen je je baas hoorde schreeuwen. We begrepen je zo goed. 

Slaap maar zacht vannacht lieverd. Je eerste zachte bedje, je eerste kom met lekker eten, je eerste botje, je eerste koekje, alles is nieuw voor je. Handen om je heen, mensen om je heen. Mensen met een hart. Vanaf nu geen anderen meer.

 

Fabienne