Amalia belde of ik een hondje kon nemen. Het zat 10 dagen in het dodingstation van Velez en zij kon het niet achterlaten, dus ik ging hem gaan halen. Het was een blond koppetje, die zijn pootjes op je zette en niet meer wilde weggaan. Hij is graad en graad mager, hij weegt momenteel 2 kg,...echt niet normaal. Je durft hem bijna niet aanraken, zo teer en fragiel.
Denk niet dat hij de laatste 10 dagen een brokje door zijn keel kreeg, de kleine stumperd zou alles doen om bij je te zijn. Omdat hij zo extreem mager is nam ik hem mee naar huis, en ja hoor, hier eet hij goed en volgt mij als een schaduw, is zo blij om terug bij mensen te zijn, je hoeft geen lijntje aan te doen. Floefie blijft bij je, dag en nacht. Overal waar jij bent is hij. Een hondje dat nooit meer verlaten wil worden.
Hij heeft een baasje nodig waar hij altijd bij kan zijn, want hij kan niet goed tegen alleen zijn merk ik. Natuurlijk moet hij nu even gaan begrijpen dat hij niet meer naar de hel moet, maar een hemel op het zicht heeft. Maar hij is maar pas bij ons. Hij heeft tijd nodig. Zijn lieve oogjes staan weer een beetje te schitteren, zeker als je een babbel met hem doet.
Kleine Floefie zal ergens zeker het geluk vinden.
Fabienne
Geen opmerkingen:
Een reactie posten