Een jager stond er met zijn klak en zijn galgo vrouwtje,...

We waren net bezig met het voorbereiden van de vlucht in de gietende regen, toen een oudere man aanbelde aan de refugio. "Wil je a.u.b. mijn hond aannemen", Dirk werd al wat mopperig want het was er weer eentje, maar toen ik het karretje achter zijn auto zag hangen, zijn hoedje op zijn hoofd, de typische jager. Hij had een Galgo vrouwtje bij zich van nog geen 2 jaar oud die niet wilde jagen en waardeloos was. Maar in plaats van haar op te hangen wilde hij dat wij haar binnen namen. Nu, hij was tenminste eerlijk, want ophangen doen ze nu eenmaal hier in Andalusia met Galgo´s Podenco´s en Bretonnetjes. Na de jacht is dit hier een dagelijkse en hele gewone jarenlange traditie. Ze doen het allemaal. Maar deze man, en dank je God dat hij bij ons kwam, wilde zijn Galgo aan ons kwijt en zij is dan direct in een warm jasje gestoken want is graag en graad magertjes en zo fijntjes. 

Wij hebben de man uit gelegd dat wij hen een heerlijk thuis bezorgen, en als hij een hond heeft die niet meer dient, wij graag willen helpen, maar dat hij ze a.u.b niet meer ophangt. En hij beloofde ons dat hij dat zeker zou doen. Soms kan je met deze mensen wel praten, wel een andere weg inslaan. Hij is toch zelf gekomen en dat is in mijn ogen een klein begin. Jolande is een pracht van een dametje, heel lief en heel fijntjes, elegant en blij bij ons te zijn, zij had geluk.

Fabienne