Heb je een beetje eten voor me?

Heb je een beetje eten voor mij?, vroeg het kleine ventje.

Een kleine jongen van een jaar of zes kwam een beetje eten vragen voor een hond dat al enkele weken rond slenterde in zijn buurt. Hij wilde niet dat ze naar het dodingstation ging. De hond volgde het jongetje al weken, liep achter zijn fiets aan en stilaan hield hij van de hond, maar hij mocht haar niet mee naar huis nemen van zijn ouders. Hij moest een oplossing voor haar vinden. 

Hij had hier en daar eten kunnen vinden maar nu zat had hij niets meer en kwam dus bij ons terecht. Toen we de hond binnen kregen zagen we dat het een fokteefje was die al heel wat puppy's had geleverd. Het  was een Staff. De zachte lieve hond stond wat huiverig naast de kleine jongen, met tranen in zijn oogjes gaf hij de hond aan ons over. 

We beloofden hem goed voor zijn hondje te zorgen en zeker nooit in te slapen, maar een goede baas voor haar te vinden. Hij wilde graag hebben dat we haar KALINKA noemen.  "kunt U aub goed voor haar zorgen, ze is zo lief,...ik wilde zo graag dat ik haar mocht houden". 

Het jongetje ging weg met tranen in zijn ogen, op zijn fiets. En zo kwam KALINKA bij ons terecht. 

Je kan zien dat deze hond een zwaar leven heeft gehad, haar borstjes hangen met duidelijk tekenen van vele vele pupjes die ze keer op keer moest baren. Ze is erg onderdanig, op het ogenblik bang, maar toch blij met wat lieve woorden en een knuffel. We gaan zeker ons best doen voor deze lieve dame, want het is een schat van een Staff. 

 

Fabienne