Pagina's

dinsdag 30 oktober 2012

Zizi maakt kennis met zes “grote mannen”

Hallo lieve mensen, hier ben ik weer, Zizi.
Wat ik nu heb meegemaakt moet ik jullie direct even vertellen.
Samen met mijn vrouwtje ga ik eens per maand met een groep mensen op de scootmobiel toeren.
Heel leuk, allemaal blijde mensen die een middag weggaan. Van blijde mensen houd ik veel, dan word ik zelf ook blij.
Met maar een paar scootmobielers gingen we vandaag op pad. Mooie omgeving, mooie tocht. Wel een beetje vochtig, maar ik had mijn regenkap uit voorzorg op. Gaat het regenen dan word ik niet nat.

Koffie drinken bij de schaapskooi. Ja, ik hoorde het goed, schaapskooi, schapen, o wat heb ik daar een hekel aan. Wanneer ik schapen zie begin ik te blaffen (uitschelden voor stouterds) dan rennen ze hard weg. Daar schrik ik toch altijd weer van.
Maar bij de schaapskooi aangekomen kreeg ik de schrik van mijn leven. Een grote hond kwam daar aan. Nog een en nog een extra grote. Ik had natuurlijk wel het rekje over mijn mandje, maar toch. Mijn vrouwtje ging binnen vragen of ik mee mocht naar binnen. Zij liet mij maar mooi met die grote honden achter. En ja hoor, er kwam er nog een bij. Ik maar piepen, vrouwtje help, help. Maar dat hielp niets, toen ze terug kwam begon ze te lachen. O vrouwtje. Hoe kun je me dat aandoen. Ze haalde me uit het mandje. Ik hield me stevig aan haar vast, maar het mocht niet baten. Binnen zette ze me op de grond en liet me los. Zes, ja je ziet het goed, zes heel grote honden kwamen naar me toe en wilden maar een ding. Aan me ruiken en vooral onder mijn staart. Nu ja ik ben een nette hond, dus dat wilde ik niet. Heel voorzichtig ging ik dus op mijn staart zitten, maar moest er weer vandoor toen er nog een aankwam. Iedereen maar lachen toen ze merkten dat ik onder de stoelen doorliep wat die grote honden natuurlijk niet konden. O wat een akelige middag, gelukkig dacht mijn vrouwtje er nog wel aan om me een stukje van haar koekje te geven, maar dat viel ook al klein uit.
Voor we verder gingen moest mijn vrouwtje nog naar de wc. Vlug ging ik voorop en alhoewel ik een foeihekel aan kleine ruimtes heb maakte me dat nu niets uit. Jammer, we moesten weer terug. Alleen daar op de wc blijven kon ook niet want zonder mijn vrouwte ben ik niets. Ik ben nog wel even op haar schoot gesprongen, maar toen zaten er twee aan mijn derrière te ruiken en ook twee aan mijn neus. Van mensenmannen moet ik niet veel hebben, maar honden mannen is helemaal bar.
Gelukkig, toen de koffie op was werden aanstalten gemaakt om verder te gaan. Wat was ik blij. Maar mijn geluk was maar van korte duur. Toen we buiten kwamen zag ik meteen dat er weer iets niet pluis was.
Op de zitting van de scootmobiel bovenop het rugkussen van mijn vrouwtje zat een poes, ja ik jok niet, een akelige poes. Aan poezen heb ik ook zo’n hekel. ‘S avonds in het donker denk ik dat er een lekker konijntje zit, maar dan is het een poes. En de mensen bij de schaapskooi maar lachen. Er kwam er zelfs een om een foto te maken van die poes. Toch, mensen zijn leuk en lief, maar soms zijn ze ook wat rarig, je zult ze nooit helemaal begrijpen.
Maar goed, we gingen weer op huis aan en toen ben ik lekker voor de kachel gaan liggen. Later nog even samen weer op stap en daarna weer lekker voor de kachel. Het leven is toch wel heel fijn.



Geen opmerkingen:

Een reactie posten