Hallo, lieve mensen, hier is Zizi weer. Het heeft wel even geduurd voor ik weer wat van mij liet horen, maar ik heb zoveel meegemaakt dat ik dat eerst eens goed tot mij moest laten inwerken. Maar ik houd jullie wel op de hoogte.
Wat ik nu weer heb meegemaakt, je gelooft het niet, ik ben met vakantie geweest, samen met mijn vrouwtje.
Al een aantal dagen was alles anders. Er hing spanning in huis. Een koffer en een tas. Wat zal daar nu weer mee gebeuren Ik houd daar niet van. Alles moet een beetje soepel verlopen en alles op z’n tijd, dan ben ik op zijn best. Maar eerst moest ik nog naar de “kapper”en daarna noemde iedereen me weer kale. Kaal is wel lekker, maar ik vind het niet leuk dat iedereen me zo noemt, want ik heet toch Zizi, of Zizemies of Lievertje.
Op een maandag was het zo ver. Eerst ging ik nog even lopen met mijn vrouwtje, maar amper weg werden we geroepen ”busje komt eraan, terug komen:” Vooruit maar weer, vlug werd ik in mijn mandje gehesen. Dat vind ik altijd fijn want met de scootmobiel erop uit is prachtig. Het was de bedoeling dat we met de scootmobiel op de lift in het busje gingen Jee, Dat was eng ik moest er waarachtig een beetje van trillen. Voorzichtig we moeten er niet af vallen. Gelukkig kwam mijn vrouwtje dicht bij mij zitten en daar gingen we. Op naar Norg. Wat Norg is begrijp ik niet het klinkt wel lekker maar koekjes begrijp ik beter.
Heel lang zat ik zo in mijn mandje, tot mijn vrouwtje ineens zei “we zijn er” De mevrouw van de bus ging even weg en kwam met een sleutel terug. Nog even rijden en toen kwamen we bij een huisje. Daar werd alles uitgeladen en toen moesten we nog met de scootmobiel uit het busje. Weer op die enge lift en nu ging het omlaag.
Vlug bekeken mijn vrouwtje en ik alles in het huisje. We keken elkaar aan en vonden samen dat het goed was. Hier konden we het samen wel uithouden.
Mooi dat je daar lopen kon. Geen weg maar paden. O jongens wat rook het daar allemaal lekker. Mijn blaas raakte er gewoon een beetje overspannen van.
Zo, mijn waterbak en etensbak waren er ook, goed kijken waar die kwamen te staan, zodat ik niet hoefde te zoeken.
Toen was het tijd om te gaan slapen. Bij het vrouwtje op de kamer op mijn kussentje, maar zo vreemd en mijn vrouwtje sliep maar en ik verlangde naar mijn eigen huis. En ineens wist ik de oplossing voor mijn verdriet. Ik ging bij vrouwtje liggen, heel dicht tegen haar aan. Dat voelde goed. Geweldig goed. Waar mensen hun hoofd opleggen is ook fijn voor een hond zijn hoofd. Ik heb het stiekem uitgeprobeerd. Zalig!! Vrouwtje keek wel vreemd op toen ze wakker werd en mij zag liggen, maar ze was niet boos dat ik naast haar lag.
Nadat we gegeten hadden en een stukje gelopen, plasjes en hoopje gedaan gingen we met de scootmobiel op pad. Prins heerlijk zat ik in mijn mandje te kijken naar al die mensen die we tegen kwamen ik had nog nooit zoveel mensen gezien.
Vaak mocht ik even uit de mand en dan moesten we ”stempelen” . Soms nam vrouwtje een kop koffie of wat ander lekkers. Appeltaart dat lusten we allebei graag. Een klein stukje werd dan voor mij bewaard. Ook wilden mensen me graag aaien. En kusjes, je wilt niet weten hoeveel kusjes ik heb gehad van mensen die ik nog nooit gezien heb. Ook wilden ze weten wat voor ras ik was. Vrouwtje moest steeds weer uitleggen dat ik uit een Spaans asiel kwam en met het vliegtuig naar Nederland ben gevlogen. Ook over de werkwijze van het asiel. Vaak kreeg ik dan nog een extra knuffel. Lieve mensen waren daar, ook veel mensen met een scootmobiel. Er waren ook wel honden maar die zaten in een mand op de fiets. Op de scootmobiel was ik de enige hond.
Toen het op een dag erg warm was kreeg ik op mijn mandje een zonnescherm dekje. Zo kon de zon niet op mijn kopje schijnen en waaide het er lekker onderdoor. Een extra fles water en ik kon er goed tegen. Tijdens een pauze ging vrouwtje met een nat doekje over mijn kop, niet fijn hoor, gatsie, van nattigheid houd ik beslist niet
Weet je wat ik ook zo eng vond? Als vrouwtje naar de wc moest, moest ik mee naar binnen.. Ja, waar moest ik anders blijven. Maar die wc's waren allemaal zo klein. En een dichte deur. Ik durfde amper naar binnen, maar vrouwtje vond dat ik me niet moest aanstellen en duwde gewoon tegen mijn achterste en ja dan begin je als hond niets.
Zo brak de laatste dag aan. Al onze spullen waren ingepakt en ergens naar toe gebracht. We moesten nog een dag toeren. Een rondje om Norg heette het. Na afloop kreeg mijn vrouwtje een medaille en 2 gladiolen. Ook een voor mij, lief he? Eerst nog een laatste rondje om te plassen, wat drinken en ik kon er weer tegen.
Toen was het wachten op een busje om ons naar huis te brengen. We moesten weer met de lift in de bus komen. Dat had ik dus al vaker meegemaakt. Niet eng meer. In de bus zat al iemand in een scootmobiel. Leuk,ik vind het heel fijn en gezellig als mensen met elkaar praten. In Havelte moest die meneer met zijn scootmobiel uit de bus. Ik werd dus met de lift alleen naar buiten geladen en dan die meneer met zijn scootmobiel. Ik raakte echt in de stress, ik zonder mijn vrouwtje, buiten wachten. Hier moest ik toch echt van piepen, “hela, je hebt mijn vrouwtje vergeten” .Ik had me voor niets druk gemaakt want met de lift ging ik weer naar binnen en zat weer naast mijn vrouwtje. Ik kreeg nog een aai van de mevrouw die de meneer ophaalde. Ik kreeg nog een aai van haar en daarna reden we verder naar huis Ik weet nu, vakantie is wel leuk, je beleeft van alles, maar mijn eigen vensterbank is toch het fijnste plekje.
