Hola,
Soy Pablo.
Ik woon nu ruim een week in Nederland (brrrrr! koud!).
Wel is het hier heel erg leuk. Ik woon samen met 4 twee-beners en heb een grote vriend: Boris. Toffe hond. Hij beschermt me op straat.
Ik heb mijn eigen matras waar ik heerlijk op kan slapen. Ik heb er nog een in mijn slaapkooi. Die heb ik even getest om te kijken hoe goed het was. De randjes waren nogal stug, maar kwamen er toch wel in stukjes af. Ook heb ik even hier en daar een "Pablo woz ere" tegen de deur of op het kleed van die stoere Boris achtergelaten. Die twee-beners vonden dat niet zo leuk en begonnen direct met water en doeken te boenen.
Ik had heel veel oorpijn toen ik bij deze twee-beners kwam. Ze namen me mee naar de dierenarts en nu krijg ik elke ochtend en elke avond zalf in mijn oren. Vind het niet zo leuk, maar ik voel me er wel heel veel beter door! Zelfs de kapotte plekken aan mijn flaporen zijn al bijna weg.
Ook mijn nagels zijn geknipt. Eitje. Had je die suffe Boris moeten zien kijken. Hoor ik dat 'ie bang is voor nagelknippen! ha ha!
Ik heb veel speelgoed en knabbel, knaag en sabbel o zo graag. Vooral op de kamerplanten, die smaken zo typisch.
Ze hebben voor mij en voor Boris een Kong piep-speeltje gekocht. Die Boris is een softie, want ik mag die grote van hem hebben, dus speelt hij met de mijne. Dan lig ik op zijn grote kleed en vind 't wel ok dat Boris dan op mijn matras ligt. Heb ik toch getest nietwaar, is sterk genoeg om zo'n dikkerd te dragen.
Lekker eten hebben ze hier ook. Wel moet ik elke keer achter de drempel wachten tot alles in onze bakken zit. Als 't mag sjees ik er op af en win elke keer weer van die slome Boris! he he
Als de twee-beners weg gaan vind ik 't niet zo gezellig. Ik roep en huil dan wel even. Ze komen telkens weer terug en dat is wel fijn, want ze zijn best wel aardig. Ze spelen veel met me.
Ik kom zo vaak buiten en loop en speel en ren zo veel, dat ik soms zittend al in slaap val. Buiten is het hier best wel koud en ik moet wel bij elke stoeprand met m'n billen op de koude stoep zitten, maar dat willen ze zo. Rare jongens hoor die twee-beners. En als ik buiten pies of een grote boodschap doe, staan ze te jubelen en te springen, alsof ik de goude medaille gewonnen heb of zo.
Ze zijn wel raar maar ook handig hoor. Want ik mag lekker op hun schoot opkrullen en slapen. Vooral is dat fijn als ze de houtkachel aandoen. Man, wat kan ik dan lekker pitten!
Ahora, jullie begrijpen denk ik wel dat ik het hier enorm naar mijn zin heb.
Hier nog wat foto's van mij en m'n vriend Boris. Jullie zien 't: heb 'm al aardig onder de duim!
Ach nee, hij is lief hoor. Hij is erg aardig. Laat me heerlijk bij hem op 't kleed liggen pitten. Lekker warm, samen.
Groetjes voor nu!
Ik schrijf misschien nog eens.
