MILAN
Allerliefste teddybeer... jij bent er niet meer.
Toen we je kregen, was je tien jaar, doof, in je linker achterpootje had je zware HD en je rechter achterpootje was ooit gebroken geweest. Doordat daar niets aan is gedaan (jij liep in de straten van Estepona te dwalen en was er niet best aan toe, toen je naar de Refugio gebracht werd), is er een botje bijgegroeid, dat pootje hing er dus een beetje los bij. Toch kon je in het begin nog zonder problemen een half uurtje lopen.
Toen Fabiënne je aan ons overhandigde zei ze, dat ze hoopte, dat jij nog een paar fijne maanden zou hebben. Dat zijn drie jaar en vier maanden geworden en wat hebben wij van elkaar genoten! Je was zo’n schattige, grappige en aanhankelijke teddybeer, dat er iemand niet van jou zou kunnen houden was voor ons onbegrijpelijk.
Elke logeerhond, die hier kwam, probeerde je een paar keer te pakken (wij zorgden er natuurlijk voor, dat dat niet lukte). Daarna mochten ze in je mand gaan liggen, maar jij had wel even duidelijk gemaakt, wie er de belangrijkste hond was hier. Ook buiten was dat zo.
Lieverd, het is zo leeg zonder jou aan mijn voeten. Je was zo op je vrouwtje gefixeerd, dat je een piep- en blafconcert gaf, toen je niet meer goed op kon staan om naar me toe te komen, als ik naar een ander plekje ging. We hebben je natuurlijk altijd overeind geholpen, zodat je weer bij me kon liggen. Je wilde nooit op de bank of in bed, maar je was altijd aan mijn voeten en wat is dat nu een akelige leegte, zonder jouw krullenkoppie dichtbij me. De laatste maanden was je dement, maar je wist me nog altijd feilloos te vinden.
In de afgelopen weken takelde je zo snel af, dat we hebben besloten, je vredig in te laten slapen, want jij mocht nooit, nooit meer lijden. Dat had je waarschijnlijk in je leventje al genoeg gedaan.
We missen je zo, je was ook de favoriete hond van het baasje, die het ook zo erg vindt, dat je nu niet meer bij ons bent. Je hebt plaats gemaakt voor een ander oud hondje, dat al meer dan twee jaar wacht op een gouden mandje, maar we zullen jou er niet minder om missen.
Liefste kerel van ons, we zullen je echt nooit vergeten.
In liefde, Ria en Henk van Ommen.
