Aankomst Cooper bij Claudia

Poeh, lange dag!
We waren ruim op tijd op het vliegveld, hebben het vliegtuig zien taxiën waar de hondjes inzaten en hebben lang gewacht of we ook de honden konden zien worden uitgeladen. Maar het duurde zo lang en ik met mijn fantasie dacht al gauw: straks zijn alle honden al lang weg, staan wij hier nog te wachten op het uitladen! Toch maar gauw naar beneden gegaan...
Daar moesten we toch nog wel aardig lang wachten. Maar daar waren ze, twee boxen met prachtige hondjes. Zo fout als het destijds ging met Bruno (veel poep, gegrom, gebijt en geblaf), zo goed ging het nu.
Het vliegveld is vrij klein en de ruimte van aankomst was beperkt, we hebben de boxen buiten neer gezet en daar vond er eentje het welletjes en begon enorm te blaffen. Natuurlijk de hond die ik had uitgekozen... hahahaha!
Alles eruit. Iedereen rustig, maar die van mij trok!!! We zijn een rondje gaan lopen en toen werd hij rustiger. Poepje, plasje en toen de auto in.
De bedoeling was om Cooper op schoot te nemen, maar ik zag al gauw dat hij vrij beweeglijk is. Dus op de achterbank! Daar werd duidelijk dat het een ondernemend jochie is, onder de handdoek kruipen, aan het kleed sabbelen en op de één of andere manier onder de hangmat kruipen en alsnog voorin komen zitten. Gaio en Ami hebben tot nu toe die weg nooit genomen!
Voorin heeft hij heerlijk bij Inge (vrijwilligster) op schoot gezeten en bleef hij erg rustig zitten.
Ik heb Inge en Cooper in de Brunssummerheide eruit gezet en heb de eigen honden gehaald. Losgelaten, Cooper vast gehouden en laat maar snuffelen. Even een stukje lopen, ergens in de schaduw alle honden uit 1 waterbak laten drinken (om en om) en op een enkele gegrom van Gaio en Bruno na, verliep dat prima.
Na een tijdje zaten ze allemaal lekker bij elkaar en was er geen sprake van vervelend gedrag, dus op naar huis! Alles in de auto (Bruno en Ami achter in de bak, Gaio en Cooper op de achterbank) en ook dat ging prima. Bruno zat als een trotse beer achterin, Cooper vond het allemaal reuzespannend en keek nieuwsgierig om zich heen.
Thuis zijn ze gelijk naar buiten gegaan, Cooper heeft zich de tijd genomen om alles te besnuffelen. Ook daar verliep het prima, al werd wel weer duidelijk dat Gaio thuis de baas is. Hij liet een paar keer goed van zich gelden, op een gegeven moment vond ik het welletjes, het leek een constante aanval op Cooper te zijn. Toen heb ik Gaio gecorrigeerd.
Bruno en Cooper vonden elkaar wel erg leuk en er werd dan ook stevig uitgedaagd door Bruno en Cooper voelde zich toen zo vrij, dat hij een paar keer bovenop Bruno kroop. Van achteren bedoel ik dan.
Bruno liet merken dit niet leuk te vinden en heeft op het laatst in de wang van Cooper gebeten, waarop ik heb gereageerd met een stevige foei. Verdedigen is prima, maar niet zo. Bruno was erg geschrokken van zijn eigen reactie en die van mij, die kroop tegen mij aan. Cooper was geschrokken van Bruno's beet (geen schade overigens), die keek op een afstandje toe.
We zijn ook met z'n allen gaan wandelen en dat ging prima.
Cooper is wel een echte bull, een flinke doorzetter en wordt ook wel pissig als hij zijn zin niet krijgt (als hij afgeremd wordt). Maar ik heb veel geduld en ben ook een doorzetter, dus kom maar op!
Bij het eten (beetje bij beetje, want het ventje is vrij mager), begon hij erg te grommen naar de kleintjes, die bij zijn bak in de buurt kwamen. We houden rekening met evt. voedselnijd. Koekjes uitdelen aan alle honden is geen probleem, dus ik denk niet dat het een erstige vorm van nijd is.
Het is een batje, maar zo ongelofelijk grappig, makkelijk, sociaal naar de honden (soms té volgens Bruno) en enorm eigenwijs. Maar gelukkig accepteert hij wel dat ik zijn baasje ben en lijkt het er op dat hij snel leert.
Hij ligt nu enorm te snurken, Gaio ligt naast me, Bruno ligt stevig tegen mij aan. Arme Bruno is bang dat hij mijn vriendje niet meer is!

Groetjes Claudia       

Klik op onderstaande link voor meer foto's!!
Aankomst Cooper en kennismaking met de andere honden