Zoals vaak na ons avondrondje zit mijn vrouwtje achter de computer.
Ineens roept ze “dat ga ik doen, ja dat ga ik doen”.
“Zizi ik ga jasjes maken voor jouw vriendjes in Spanje, lekkere warme jasjes tegen de kou,”
Nu dat wist ik dus weer. Vrouwtje zou warme jasjes maken voor mijn vriendjes in Spanje.
Met de post waren de patronen gekomen en vrouwtje ging op zoek naar stof.
Maar ineens had ze weer wat anders. Kwam ze met een oude jas van haar in de kamer en ook nog een oude rok.
“Daar ga ik eerst een jasje voor jou van maken, ik weet dan hoe het moet. Wanneer het koud is kun je dat jasje aan als we met de scootmobiel weggaan.
Dat leek me echt een goed plan, want met de scootmobiel ga ik graag mee in mijn mandje.”
De jasjes voor de vriendjes in Spanje zijn nu klaar en vanmiddag was ook mijn jasje gereed. Nu moet ik passen en dan op pad. Maar er klopt iets niet. Het fototoestel mee naar buiten en mijn mandje zit niet op de scootmobiel? Wat nu weer. Oh ik moet modeshow lopen weer wat nieuws, maar ja daar ben ik nu eenmaal hond voor. Rustig loop ik dus alle kanten op en draai naar voor en achter. Afschuwelijk allemaal.
De vogels die ik altijd weg jaag zitten gewoon boven mijn hoofd te lachen om deze vertoning. Maar goed de show is afgelopen en nu en nu… Mijn mandje komt eraan, zouden we toch……. waarachtig ik mag even in het mandje. Geweldig, Het is dat jammer dat we niet verder gaan, maar een tochtje in de tuin is toch beter dan niets. Mijn jasje zit fijn en ik zou willen dat nog veel meer baasjes/vrouwtjes jasjes gaan maken voor mijn hondenvrienden in Spanje, daar kan het verschrikkelijk koud zijn en niet al mijn vriendjes hebben een dikke vacht..
Geen opmerkingen:
Een reactie posten