Dit naar aanleiding van mijn nicht die ook een hond uit Spanje had geadopteerd. Wij hadden net een verlies geleden van onze Coda die helaas maar 9 maanden mocht worden. Hij was een mix van een Friese stabij en een rhodesian ridgeback.
Wat een geweldige hond was dat.
We wilden al gauw weer een andere hond, zonder hond in huis is het te stil. Toen kwamen we in contact met de ace website en vonden Rox die in België in opvang zat. Na een huisbezoek hebben we Rox op kunnen halen.
Wat een ongecompliceerde hond is dat zeg.
Ze was als puppie al uit het dodingstation gehaald samen met 5 broertjes en zusjes. Van de 6 pups hebben het er twee overleefd. Ze zijn in Spanje opgevangen en verder met de fles groot gebracht.Na drie maanden zijn ze dus in belgië bij een opvang gezin gekomen. daar 3 maanden gebleven totdat wij haar kwamen ophalen.
Ze is in gedrag precies een replica van onze Toko die in 2006 overleden is.Wat een moeder gevoelens had die zeg. Samen met Balou waren het geweldige honden. Balou die ook oud mocht worden was een ventje die wat lichamelijke problemen had. Maar we hebben hem niet opgegeven.
In 2009 op vakantie in frankrijk kwam er een machtig mooi hondje met onze rox regelmatig spelen. Hij bleek van iemand te zijn die op de camping werkte. Bij het zien van dat speelse duo kwam er bij de kinderen en mijn vrouw al gauw de opmerking " achhhhhhhh wat zou het leuk zijn om een vriendje / vriendinnetje te vinden voor Rox".
Ik zei al gelijk "nee er komt geen tweede hond" . en ben ik sterk geweest ( voor twee weken dan). Ook ik was tijdens de vakantie gaan denken aan een tweede hond. Ik moet toegeven dat het inderdaad leuk zou zijn om een speel kameraad voor Rox te gaan zoeken.
Na de vakantie zijn we gaan zoeken op (natuurlijk) de Ace website.
We zijn er gecharmeerd van de podenco mixen en vonden zo Paca.
Ook zij zat bij een opvanggezin in België. Na contact te hebben gehad met Rineke mochten we naar België gaan om haar te bezoeken. We hadden Rox meegenomen om te kijken hoe dat zou matchen. Rox had meer interesse in Luke die ook van Ace was (inmiddels al geadopteerd). Maar wij zijn voor Paca (nu Puk) gegaan. Ik kan je vertellen we hebben geen spijt van onze keuze.
Je kan wel goed merken dat Puk wel een straat (of een spaanse niet zo'n aardige baas ) verleden heeft. Ze was de eerste week nogal voorzichtig en op haar hoede. Met wat geduld en de juiste aandacht hebben we haar vertrouwen heel snel gewonnen. Ze blijft nog een klein beetje voorzichtig maar is duidelijk een blije hond hier in huis.Kijk maar eens samen met Rox op de stoel.
Toen we Puk hebben geadopteerd hebben we aangegeven om wel wat vrijwilligers werk te willen gaan doen. We kwamen met Rineke in contact en zo begonnen we met de huisbezoeken. na een aantal HB te hebben gedaan wilde we meer doen. Toen kwam de nazorg. Ook hierna kon ik tijd vrijmaken om nog iets meer te betekenen voor Ace. Ik heb de vlucht begeleiding opgepakt en doe ook dit met veel plezier. Ik wilde heel graag een bezoek brengen aan de refugio. Net voordat ik naar spanje ging om te helpen hebben we ook nog een opvanghond thuis gekregen. Froda 3079 was geadopteerd maar kon helaas niet bij haar nieuwe gezinnetje blijven. Ze heeft een demodexmijt die we op dit moment behandelen. Ook dit is weer een heerlijk ongecompliceerd hondje. Wat een enorme knuffel is dit. We hadden het er al over dat het nog moeilijk zou worden om haar af te staan. Er was een gezin die Froda wilde adopteren, op dat moment moesten we beslissen. Dit viel enorm zwaar, maar we hadden besloten om het door te laten gaan. De mensen hebben een weloverwogen keuze gemaakt ivm met haar podenco jacht instinct. Ze wonen aan een broedgebied en voorzagen een mogelijk probleem. Dus was Froda (Fay) nog steeds een opvanghond. We hebben het er gelijk weer over gehad want we hadden het er erg moeilijk mee. Na goed overleg besloten om haar te houden, ze past zo goed in ons gezinnetje en roedel.
Na contact te hebben gehad met Fabiënne ben ik in december 2010 Dirk gaan helpen om wat hokken bij te bouwen.
Ik heb daar een aantal geweldige dagen gehad en ben nog enthousiaster geworden. Wat werken die mensen daar hard zeg om alles te regelen. Het is vaak niet even makkelijk maar ze doen hun best.
Tijdens mijn bezoek ben ik in contact gekomen met Nievecito (Witteke).
Hij was door de baasjes uit een auto gegooid en heeft daarbij zijn achterpoot bezeerd. Hij verbleef bij Fabiëne omdat het in de refugio te moeilijk zou zijn voor hem. Bij Fabiënne had hij het ook niet makkelijk. 25 honden in huis waarvan sommige duidelijk lieten merken dat hij de zwakste was door zijn pootje. Tijdens mijn bezoek wil de hij maar één ding, rust vinden op mijn schoot. Binnen enkele minuten lag hij te slapen. In mijn appartement mocht ik een hond meenemen en heb ik in overleg met Fabiënne Wittke meegenomen. Wat een rust vond hij bij mij. Lekker alleen met mij en geen honden die hem achterna zaten. Tijdens mijn dagen daar is hij geen moment van mij geweken. Overdag bij het bouwen van de kooien en s'nachts lekker bij mij slapen.
Ik heb met mijn vrouw regelmatig gesproken over Witteke maar die begreep eruit dat ik hem als opvanghondje wilde hebben.
Maar toen kwam het moment dat ik hem toch moest achterlaten.
En dan moet je deze knuffel achterlaten op het vliegveld. Ik heb het er enorm moeilijk mee gehad.
Bij aankomst thuis heb ik uitvoerig met vrouw en kinderen gesproken en hebben we besloten om hem te adopteren. Inmiddels is hij geopereerd en is naar Nederland gekomen. Heel wat traantjes verder ligt hij heerlijk naast me te slapen. Een beetje bazig is hij wel maar dat komt wel goed. Hij moet zijn plaats nog vinden in ons gezin en roedel.
Ik hoop dat jullie net zo enthousiast worden als wij om de hondjes te gaan helpen.
Mvg Martin en Bianca
Geen opmerkingen:
Een reactie posten