MEXICO BANS BULLFIGHTING

ZIRCO, kleine lieve deugniet groet jullie,...

Pip (voorheen bij ACE; Nonette)

Pip is nu een jaar bij ons en wat zijn we blij met haar! Van een angstig, best mager hondje, heeft ze zich ontwikkelt naar een altijd vrolijk, lief en ontzettend speelse knuffelhond. Ze hoort er helemaal bij in het gezin en het is een écht vriendje voor onze dochter van 9. Andere honden vindt ze héél leuk, maar soms ook héél spannend. Maar ook hier, met geduld en positieve aandacht, gaat dit steeds beter. We zeggen heel vaak tegen elkaar; “Pip laat onze iedere dag voelen, hoe blij ze is dat wij haar “geholpen” hebben met een “eigen plekje”. Zo dankbaar en altijd lief, zorgzaam & gehoorzaam.

 Met vriendelijke groet,

Johan, Sylvia & Emma van Rijsiwjck - Nederhoff

 

PATO Y OCA terug samen na operatie van OCA,...

Onze OCA werd geopereerd aan een grote tumor en bleef enkele weken in het ziekenhuis ter herstelling,  alles ging goed en dus mocht ze terug naar haar vriend PATO, in Algeciras, hier zie je hun hereniging,...

Klik hier voor het filmpje.

Wiske met Eskil

Goede middag,
Ze hebben het weleens over een gouden mandje maar dit is natuurlijk ook
lekker.
Ons A.C.E. hondje Wiske met haar maatje Eskil liggen graag zo.
Ik mag ook een stukje van de bank...

Groetjes, Gerard en Sonja Lacourt, Alblasserdam.

MICHELLE, ALGECIRAS

Michelle,....uit het doding station gered,...ze had zwaar ontstoken oogjes en haar vacht was 1 klit, klein 3.5 kg hondje,...nu aan de beterhand en nu aan een warme thuis toe,...

Aankomst Eindhoven 24 febr.

Balon. Galia en Zanko veilig geland op Eindhoven vandaag! Baron en Zanko kwamen de kooi uit alsof het de normaalste zaak van de wereld was zo'n vliegreisje, Galia was erg onder de indruk. Maar ook dit lief meisje zal snel in de gaten krijgen dat zij het heel erg getroffen heeft met haar lieve adoptie ouders! Heb mijn heerlijk knuffel moment weer gehad op het vliegveld en met een voldaan en gelukkig gevoel ze uitgezwaaid naar hun nieuwe leven! 

Groetjes Vivian  (vluchtbegeleidster)

Zanko

Gaia

Balon

Groepsfoto

Aankomst Achiel 24 februari

 Er kwam maar 1 hond aan op Schiphol vandaag, maar o, zo welkom bij zijn nieuwe baasjes: Achiel, nu Hunter, de vriendelijkheid zelve, gaat een mooi leven tegemoet in Zeeland.

Bully aan de wandel.

Klik hier om Bully op zijn wandeling te zien.

Nono

Hallo,

Het gaat heel erg goed met Nono! Sinds we haar 8 februari vorig jaar uit België hebben meegenomen, is ze niet meer weg te denken bij ons. Vooral onze eerste adoptiehond Pippon, een schnauzertje van ongeveer dezelfde grootte en leeftijd, is helemaal in z’n nopjes met z’n eigen vriendin. We merkten dat Pip altijd erg naar andere honden trok, wat ons het idee gaf om het met een tweede eigen hond te proberen. De match met Nono was echt een gouden greep. We kwamen haar “ bij toeval” tegen in een nieuwsbrief van ACE, bij de urgente gevallen. Vanaf dag 2 zijn ze met elkaar aan het stoeien gegaan en dat is alleen maar leuker geworden. Ze zijn echt een koppel waar geen andere hond meer tussen kan komen. Pip heeft nog steeds wel veel oog voor andere honden, maar de belangstelling is vrij snel voorbij en dan zoekt hij gauw z’n eigen maatje weer op. En er moet vooral geen reu te opdringerig naar haar worden! Het is prachtig om te zien hoe die twee met elkaar omgaan, vooral als ze op de hei of in het bos lekker los mogen en semi-windhondje Nono haar sprintjes op volle snelheid begint te trekken. Pip z’n conditie is afgelopen jaar aanzienlijk toegenomen ….
We begrepen dat een eerste plaatsing van Nono als enige hond bij een adres in België geen succes was, omdat ze niet goed met alleen zijn kon omgaan. Van dat probleem hebben wij helemaal geen last gehad. Met z’n tweetjes kunnen ze prima een paar uurtjes alleen thuis zijn. Nono heeft dus echt wel haar “ gouden mandje” en haar “ partner voor het leven” gevonden, zoals je op de foto’s ook wel kunt zien.

Wat betreft de gezondheidstests zullen we nog een keer navraag doen bij de dierenarts bij een volgende controlebezoek. Maar is tot nu toe is het qua gezondheid probleemloos gegaan. De dierenarts heeft bij beide honden nog nooit iets bijzonders geconstateerd, gelukkig (behalve een kogel uit een windbuks in het rechter schouderblad van Pip; hij heeft heel veel geluk gehad dat de kogel door het bot is tegengehouden, want het schot was recht op z’n hart gemikt …).

Tot zover onze ervaringen.
Dank voor jullie zorg en we wensen jullie verder heel veel succes met het prachtige werk voor de honden in Spanje!

Hartelijke groet,
Jan Willem en Gerrie Bos.

Aankomst zaterdagnacht 22 februari

Vannacht kwamen de kanjers Poemba en Akira aan broer en zus.
Ze krijgen een super mand ze blijven bij elkaar en krijgen er zelfs nog 2 hondenvriendjes bij en een heleboel mensenvriendjes wel 10. Dat wordt een dolle boel ze gaan echt genieten!

Eerste studentes 2014 vertrekken en zetten hun poot.....

Onze aller eerste studentjes van dit jaar gingen vandaag naar huis,...het waren heerlijke meiden, met een heel groot hart voor onze hondjes,...

waarvoor een oprechte dank,...Fabienne

 

 

Hoe gaat het met Giesje?

Hallo allemaal,

Mijn naam is Giesje. Ik woon sinds 4 maanden bij Joke en Frans in Rockanje aan zee . Whow wie had dat gedacht. Wat een verrassing was dat. Er is bij Joke en Frans ook nog een andere hond. Wel een grote hoor. Hij heet Pocholo. Ook een spanjaard. Voorheen heeft hij bij Arca Noah gewoond. Hij is erg lief en vind het niet erg als ik af en toe op hem spring en met hem speel. Hij is al wel bejaard hoor dat wel. Hij is 11 jaar en ik ben pas 3.Ik hou ervan om hem vooral s’ochtends wakker te maken en lekker gek te doen. Ik hou van lekker eten en schrok het dan ook snel naar binnen voordat die grote reus van plan is het op te eten. Ook lust ik heel graag karnemelk . Daar gaat je huid mooi van glimmen. Ik ben een echte dame.

Ik ben nog wel een beetje bang van vreemde mensen als ik word uitgelaten. Mijn baasjes hebben gelukkig veel geduld met mij en worden ook niet boos als ik van de zenuwen per ongeluk een plasje op het kleed in de keuken doe. Wel hopen ze dat ik dit gauw afleer want ze vinden het niet zo fris. Ik doe mijn best om de angst die ik in mijn kleine lijfje heb te overwinnen en volgens mij gaat het al stukken beter met me. Ik loop graag naast de fiets met het vrouwtje. Lekker hard rennen en ook mag ik mee rijden in haar fietsmandje. Hoog hoor ! Kan ik lekker veel zien.

Ik luister erg goed naar mijn naam en loop altijd braaf dichtbij mijn baasjes als ik word uitgelaten. Ik kan zelfs al los lopen,  geen enkel probleem. Van kleine kinderen moet ik niks hebben. Vind ik doooooodeng!!!! Niks aan ! Dan kruip ik lekker onder het bureau van mijn baasje op mijn eigen dekentje wat ik gezellig heb gemaakt met mijn eigen pluche knuffeltjes , daar ben ik gek op. En als ik buiten kleine kinderen tegen kom dan loop ik er met een grote boog omheen. Verder ben ik een waaks hondje en hou de boel hier goed in de gaten voor mijn baasjes. Kortom ik woon hier samen met mijn baasjes en mijn lieve vriend Pocholo heel erg gezellig in Rockanje en hoop dat ik nog lang hier mag blijven want ze verzorgen mij zo goed en houden zoveel van mij!

P.S. oh ja voordat ik het nog vergeet , weet je waar ik mag slapen s’ nachts , ……..

Bij mijn baasjes op het grote bed , wel op mijn eigen dekentje hoor maar lekker dat dit ligt ! 

Tot de volgende keer hoor , dan vertel ik weer verder hoe ik vooruit ben gegaan want ik leer elke dag een heel klein beetje bij. Goed he ?

Liefs Giesje.

Bezoek Refugio 7 en 8 februari 2014

Odette Ligtenstein en ik zijn ongeveer tegelijk begonnen met vrijwilligerswerk voor ACE. Ik adopteerde Jessy (ACE Samantha) in augustus 2011 en Odette adopteerde Zina (ACE Rubina) in oktober 2011.

Het begon met huisbezoeken en vluchtopvang en een poosje versterkten we het Nazorgteam. Ik heb regelmatig een opvanghondje in huis, naast de roedel die we al hebben. Odette kan geen opvanghondje nemen, maar zij vliegt wel enkele malen per jaar naar Malaga om hondjes op te halen, zodat zij sneller bij hun nieuwe baasjes kunnen zijn.

En toen was daar het plan om een keer samen naar Spanje te vliegen, de Refugio te bezoeken – iets dat ik al heel lang graag een keer wilde doen – en dan separaat terug te vliegen, zodat we allebei vijf hondjes mee konden nemen.

Als je tijdig boekt, kun je heel voordelig een Transavia-ticket kopen. En vervolgens hebben we bij Hotel Carmen in Mijas een zeer nette en schone kamer geboekt.

Hoewel het doel het bezoeken van de Refugio en hondjes mee terugvliegen was, hebben we toch stiekem ook even genoten van het mooie weer op vrijdag en op een terras aan het strand geluncht.

Vanaf La Cala de Mijas is het ongeveer een half uur lopen naar de Refugio. Prima te doen, maar er staan ook genoeg taxi’s op het plein, ca. 6 euro voor een ritje.

En toen waren we er opeens. Het zag er zo uit zoals we al zo vaak hadden gezien op foto’s en filmpjes, alleen toch net weer ietsje anders dan je denkt. We konden gelijk meemaken dat een halve sectie (ca. 30 honden) op het grote speelveld los mocht. Omdat de Refugio één lange, smalle strook is, betekent dat een hele operatie. Want  de honden die los lopen in de tussenruimtes moeten eerst allemaal even opgesloten worden, alvorens zo’n meute het pad mag afrennen naar het speelveld, dat helemaal vooraan is gesitueerd. Prachtig om te zien hoe zo’n hele groep aan komt rennen. Ruim een uur zijn we op het veld geweest, samen met enkele vaste vrijwilligers en stagiaires.

Er werd volop gerend, veel met tennisballen gegooid en natuurlijk hebben  we heel veel honden geaaid en geknuffeld. Zo leuk ook om honden te herkennen die je dan al regelmatig op de ACE-site hebt gezien. Wel apart om te horen dat de vrijwilligers vaak de namen van de honden niet wisten. Eigenlijk wel logisch, er komen bijna dagelijks nieuwe honden bij en anderen worden snel geadopteerd. En deze mensen kijken vast niet dagelijks op de site, zoals wij.

Toen alle honden weer terug waren op hun plek, ben ik eens uitgebreid gaan rondkijken. In het eerste gedeelte lopen allerlei honden los: Peterke (die zondag met Odette mee mag vliegen), Dime, Farid, Thomas (alle drie inmiddels gereserveerd), Hoy, Uli met haar grappige onderbeetje. En daar zaten Crèpe en Suzette in een bench weggekropen. Nog steeds zo bang, al kwam één van de twee wel steeds om het hoekje kijken. Verderop herkende ik Cristal, zóooo lief en veel te dik, maar dat maakte haar ook wel weer aandoenlijk. Prachtige Fred (Wilma is al geadopteerd), zo vrolijk, mensen wat een prachthond, je weet niet wat je mist. Waterhond Wannes vond het ook wel fijn om een snackje te krijgen. Ik had mijn zakken volgepropt en helemaal leeggemaakt. Opvallend was hoe lief de honden naar elkaar toe waren, ik was er een beetje bedacht op dat ze misschien ruzie zouden krijgen, dus ik heb het toestoppen van lekkers voorzichtig aangepakt, maar het ging helemaal goed. En ik heb het allemaal zo eerlijk mogelijk verdeeld.

Fred, mooie jongen

Odette met Thomas

Puppy's, rechts Amado, allemaal zo lief, maar weet niet meer namen

Refugio, wij willen ook zo graag een baasje

Tucan mag ook mee in het vliegtuig

Uli was er ook steeds bij

Cristal, zo lief!

Verderop de ruimte met wasmachines en drogers, ook daar zaten hondjes en ook onder de aan lijnen hangende was liepen hondjes. Een ruimte met de leukste pups, o.a. mooie Amado. Weer verder waren naast en tegenover elkaar gelegen kennels. Elke kennel gevuld met 2, 3 of 4 honden. Ik herkende er verschillende: Hellen en Cyntha (gelukkig is Hellen geadopteerd door een van de stagiaires), en ach, daar zat Tony. Een broertje van onze bange Jessy, die al 2,5 jaar bij ons is. Wat zou je toch graag willen dat al deze honden ook een fijne plek bij iemand krijgen.

Vlakbij de ingang zijn de ruimtes waar de honden in verblijven die bijna mogen vliegen. En ja hoor, daar zaten Hercules en Kristof al. Net gebracht uit Algeciras en nog één nachtje slapen en dan mochten zij met mij mee naar Nederland vliegen, na jarenlang in het asiel te hebben gezeten. Ook Tucan en Madeno herkende ik. Chihuahua Baraco, die in de cabinetas mee zou gaan, verbleef nog op zijn opvangadres.

(foto’s van Hercules e.a. die bijna mogen vliegen)

Hercules mag bijna vliegen

 

Madino, ook op hem wacht een baasje, nog 1 nachtje slapen

 

Tucan mag ook mee in het vliegtuig

De volgende dag zijn Odette en ik opnieuw naar de Refugio gegaan. Helaas onder geheel andere omstandigheden dan de dag ervoor. ’s Morgens was het nog wel een beetje droog, maar daarna bleef het maar regenen. En dan ziet de Refugio er toch wel anders uit. Alle honden die min of meer los lopen tussen de secties waren nat en sommige ook rillerig.

Natte Arek, net aangekomen in de Refugio

We zagen Arek, net binnengekomen. Zijn dikke vachtje helemaal verregend. Ik heb hem nog geprobeerd droog te maken met een handdoek, maar die was ook nat. De vier pups waar ik al eerder over schreef op dit blog: Pablo (gereserveerd), Marcopolo, Lista en Marah, die net van hun opvanggezin overgebracht waren naar de Refugio om ruimte te maken. Wat waren ze ontheemd op deze natte plek.

Podenco pups Marcopolo, Pablo, Lista en Marah, ook net aangekomen in een natte Refugio

En daar was Fabienne, met Caretillo in haar armen. Die moest ook weer ergens ondergebracht. Het hondje dat onder een winkelkarretje was achtergelaten en doof bleek te zijn. Hij was vast nog niet ingeënt, dus moest naar een andere opvang. Gelukkig is ook hij inmiddels al gereserveerd. Ik ben nog een keer uitgebreid gaan kijken bij de andere secties en heb nog een keer veel geaaid, geknuffeld en heb nog een keer mijn volgepropte zakken vol lekkers leeg gemaakt.

Inmiddels zaten Salsa en Sheldon al klaar om morgen met Odette mee te vliegen. Peterke werd gewassen door de stagiaires, maar vond dat zeker niet leuk. Hij moest daarna – om schoon te blijven – in het kantoor blijven, maar hij zag telkens kans om weer te ontsnappen.

Mijn opvang hondje Madre Lucila bij Odette op schoot

En daar was Madre Lucila, gebracht vanuit Algeciras. Dit hondje zou morgen met Odette meevliegen om daarna met mij mee te gaan in opvang. Ik zou de volgende dag op Schiphol de vluchtopvang doen en haar daarna meenemen. Loesje wordt haar nieuwe naam bij ons en voor meer informatie over haar kijk bij haar ACE-naam op de site en bij het blog bij de honden die reeds in Nederland in opvang zijn. Ik kan inmiddels zeggen dat het echt een snoesje is!

Natuurlijk al uitgebreid geknuffeld met Loesje en ik vond het best moeilijk dat ik haar in een bench moest stoppen toen we uiteindelijk vertrokken. Het liefst had ik haar gelijk meegenomen.

Madre Lucila-Loesje in de bench, bijna naar Nederland

Later arriveerden nog meer nieuwe bewoners in de Refugio: Jack (chow chow) en d twee Cockerdametjes op leeftijd Roos en Evelin. Alle drie weggehaald uit het dodingsstation. Eerst maar even uit de regen en in benches gezet. Ze zullen moeten wennen.

Daarna met een taxi op weg naar Malaga Airport, waar ik Diane en Miguel al in de incheckrij zag staan met de kooien met Hercules en Kristof en Tucan en Madino.

En daar was ook zwarte Baraco, die bij me mocht blijven in de speciale tas. Hij was zo braaf, dat kleintje, ik heb hem niet gehoord en de mensen in het vliegtuig die naast me zaten hadden niet eens door dat er een hondje in die tas zat. Toen ze het hoorden vonden ze het wel heel leuk. Een van de twee, een student die wel vaker naar Malaga vliegt, heb ik gelijk het een en ander verteld over ACE en gevraagd of hij zich wilde aanmelden als vluchtbegeleider. Dat wilde hij zeker wel doen, gelukkig had ik wat folders in mijn tas, zodat hij straks weet waar hij zich kan melden.

Eindelijk, om 23.30 uur landden we op Schiphol. Als ik zelf de vluchtopvang doe, moet ik meestal samen met de adoptanten zo’n 45 tot 60 minuten wachten voor de kooien door de gate komen. En wat bleek nu? Ze stonden al klaar bij de bijzondere bagage! Even een vriendelijke meneer gevraagd of hij me wilde helpen en toen kon ik gelijk door de gate de aankomsthal in, waar collega Erne Beckx al stond te wachten met de adoptanten. Mooie momenten, toen alle honden uit de kooien mochten en werden verenigd met hun nieuwe baasjes.

Met veel plezier en voldoening kijk ik terug op dit korte bezoek aan de Refugio. Wat een mooi werk wordt daar geleverd, met veel liefde en toewijding. Ik heb zo veel bewondering voor Fabienne en Dirk en hun team, Paky en haar team in Algeciras, Ana en Jesus die zich inzetten voor de hondjes in Granada, Isabelleke en de andere opvangdames in Zuid Spanje. En met gelukkig ook heel veel vrijwilligers buiten Spanje, vooral in België en Nederland. Met z’n allen kunnen we helaas niet alle honden van de wereld redden, maar toch best een aanzienlijk aantal!

Erna Oosterbaan-Gram