Onze Jaap…..
Je kwam bij ons toen je al ruim 12 jr. was. Je kon niet goed
zien en lopen ging ook niet meer al te best. Maar juist
daarom wilden wij je met liefde verzorgen.
Geen één hond hoort in een asiel te sterven en al helemaal
geen oude honden die vaak al een naar leven achter
de rug hebben. We wilden je zo graag het gevoel geven dat je
gewenst was en dat wij onvoorwaardelijk van je
hielden.
Het was al snel duidelijk dat je een hondje was met
trauma’s. Sommige dingen waren beangstigend
voor je en dan beet je…Heel logisch, je wist tenslotte niet
wat je aan ons had en voor hetzelfde geld
zou je bij ons ook klappen krijgen. We hebben je laten wennen
in je eigen tempo en geen dingen van je gevraagd,
alleen maar van je gehouden. Uiteindelijk hebben wij de
ervaring, komt het vertrouwen dan toch. Bij de ene hond
duurt dat een paar maanden, bij de andere hond meer dan een
jaar of langer.
Bij jou lieve Jaap is het vertrouwen in mannen niet helemaal
gekomen maar mij vertrouwde je na een paar maanden.
Ik kon je optillen en knuffelen en kreeg dan kusjes van je
waar ik zo blij mee was.
Op een gegeven moment werd je zelfs weer speels op je oude
dag. Helaas bracht jouw leeftijd ook minder leuke dingen
met zich mee.
’s Avonds werd je de laatste maanden onrustig en wist je het
allemaal niet meer zo goed.
Als ik je optilde en op schoot nam, werd je weer even rustig
maar al snel was dat weer voorbij. Je kon mij aankijken alsof
je precies wist wat er aan de hand was. Die prachtige bruine
oogjes…wat waren die momenten kostbaar.
Op een gegeven moment stopte je gewoon met eten. We hebben
onderzoeken en bloedtesten laten doen en van alles geprobeerd maar je wilde
niet meer…..
Op 29 Mei hebben we je laten gaan.
Lieve Jaap, we zijn nog geen jaar samen geweest maar de tijd
die we mochten hebben was kostbaar en zullen we altijd koesteren.
Wij missen je ontzettend maar we gaan elkaar weer zien…..tot
later lieve Japie!
Marian en Piet.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten