De adoptante van Senna (ACE Fursby) laat ons anderhalf jaar
na de komst van Senna weten hoe het gaat met dit eerst zo bange hondje. Van deze
verhalen worden we natuurlijk heel blij!
Het gaat steeds
beter met Senna. Ze wordt zelfs al een beetje brutaal, zoals een gelukkig hondje
hoort te zijn. Ze pakt dan haar kroelbeestje en dan moet je met haar spelen. Dan
staat ze te trekken aan dat ding. Ik laat haar wel winnen. Is goed voor haar
zelfvertrouwen.
Als ik ga werken
laat ik haar eerst 45 minuten uit. Heel relaxed. Dan thuis wacht ik eerst tot ze
rustig gaat slapen. Op de rugleuning van de bank kan ze zo naar buiten kijken.
Dan loop ik rustig weg. Dan gaat ze naar boven en dan slaapt ze denk ik op bed.
Als ik thuis kom staat ze op en vliegt naar de voordeur. Dan kroelen we even en
gaan we snel wandelen. En als we thuis zijn krijgt ze eten. Zakjes eten of
runderhart of een half gekookte schenkel. Brokjes krijg ik er niet in. Ik kan nu
gewoon op haar kopje aaien. Onderweg springt ze soms kwispelend op tegen mijn
benen ff aaien en dan is het goed. Ik denk even een bevestiging vragen. Ze is
heel lief tegen honden, maar na een paar keer snuffelen heeft ze het wel gezien.
Dan wil ze verder. Ze wandelt graag. Alleen als ze knallen hoort buiten dan
raakt ze in paniek en kijkt ze naar mij wat ik doe. Ik negeer het en kijk de
andere kant op en blijf langzaam doorlopen. Daar wordt ze weer kalm van. Zal
wel goed zijn, denkt ze dan. Als er binnen een lepel op een bord valt is er
dezelfde reactie. Maar ze is dan vrij snel weer kalm. Ze is vrolijk en
ontzettend lief en soms ondeugend. Bijna weer een gewoon hondje. Ze is erg
aanhankelijk, maar het liefst ligt ze op verschillende plekken op de bank op een
dekentje. Je mag ook al haar kopje met beide handen vastpakken om te kroelen. Ze
houdt niet van vastgehouden te worden. Even is leuk, maar dan moet ze los kunnen
lopen. De tuin vindt ze alleen leuk als ik er ook zit. Als ik naar binnen ga,
gaat zij ook.
Binnen is ze
zindelijk. Heel af en toe een plasje, maar dan is ze waarschijnlijk geschrokken
ergens van. Als ik thuis ben doet ze nooit iets. Maar dat in anderhalf jaar. Is
hartstikke goed. Het duurt lang bij zulke hondjes voordat ze je vertrouwen.
Vanaf dan kun je pas langzaam opbouwen. Het is een schatje en ik wil haar nooit
meer kwijt. Ik wilde met haar naar de dag van ACE, maar Senna is wagenziek. Dus
ben niet gegaan. Had jullie graag laten hoe vrolijk ze nu
is.
Heel veel succes met
het goede werk wat jullie doen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten