dinsdag 10 juli 2018

DAGBOEK - Vela, neen hier kom ik niet meer uit,...

Kooi per kooi ga je door, je wil ze allemaal meenemen, je hart breekt en je blijft stoer, want dat wordt van je verwacht,… Kooi per kooi,… Die ene, ja, die ene, en die, en die toch ook, met de adem van de onmacht in je nek, met de vrijwilligers die mee zijn en van jou zoveel verwachten dat je eigenlijk niet kan waar maken, hoe graag je ook wil,… Je wil en je moet, en het gaat wel lukken,… Met de vraag van het dodenstation: Fabienne, ook de moeilijke he,… Want ze weten dat juist deze ons aan het hart liggen,… Enkele van onze coördinatoren waren mee, allen in tranen, en allen met de hoop om het volledige station leeg te halen,… Maar de gangen worden langer en langer en langer, en meer en meer en meer honden, en dan gaat de moed een beetje zakken tot,… Daar zat ze,… Ik keek naar binnen, en daar stond ik dan met mijn stoere houding, dat bange snoetje dat zo angstig heel voorzichtig even opkeek,… Maar niet naar me keek, want ze durfde niet, ze wilde niet, het zou wel vlug over zijn hier,… Het einde nabij,… Ik deed haar deurtje open en haar angst zorgde ervoor dat ze volledig versteende,… Met veel moeite konden we haar er uit halen, met dank aan I ! Zelfs op weg naar de auto bleef ze, in volledige angstmodus, bibberend en stijf in je handen zitten, de minste beweging was alsof je een snaar van angst raakte,… In de auto ging het al wat beter, en vandaag is ze weer een beetje beter,… Dit oudje heeft de hel gezien, de angst en geluiden aanhoord, dag in dag uit, wat en wie of hoe, kunnen ze ons niet vertellen maar hun houding zegt zoveel meer dan enkele woorden,… Klein, oud vrouwtje,… Je bent nu veilig maar nog niet in een warme thuis,… Maar daar gaan wij nu aan werken,… Belofte maakt schuld,…










Meer informatie over Vela vind je hier.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten