maandag 4 juni 2018

Het verhaal van Lune (Lorelai)

Lorelai, nu Luna een straathondje, samen met Rory en hun 8 pupjes, zijn gevonden in een hol in de grond.
Gelukkig zijn ze gevonden en gered. Allemaal hebben ze het overleefd.
Na alles wat ze hebben meegemaakt, zijn Luna en Rory getraumatiseerd en hun vertrouwen in de mens volledig kwijt.
Eens in het asiel, zorgden ze voor elkaars pupjes. Ze kregen eten en drinken, aan meer hadden ze nog geen behoefte.
Toen wij haar verhaal lazen, wisten we zeker, wij willen Luna een kans geven. Wij gaan haar adopteren, hoe moeilijk het ook mag zijn….
Alles in orde gebracht, en zo kwam ze op 30 januari toe in Zaventem. Een heel scenario werd bedacht om haar thuis te krijgen.
Aanraken liet ze niet toe. We waren op het ergste voorbereid.
Op 30 Januari rijden we vol spanning naar Zaventem om onze lieve meid op te wachten.
Toen ze aankwamen, zat ze samen met een ander hondje in  de kooi. Heel spannend om haar eruit te halen.
Maar eens het deurtje openging, heeft ze iedereen aangenaam verrast. We konden haar aanraken, haar leibandje aan doen.
Rampscenario niet nodig gehad.
Ze liep mooi mee naar de auto en we reden er mee naar haar nieuwe thuis.
Eens thuis gekomen, heeft ze buiten kennis gemaakt met ons ander Shin hondje Torres, vroeger Joske.
Ook dat verliep vlot, en ze wandelden samen naar binnen.
Eens ze binnen was, kwamen de angsten terug. Vanaf dat moment, niet meer kunnen aanraken.
Enkel eten en drinken geven en in de tuin uitlaten.
We begrepen haar angst en lieten haar tot rust komen. Zij zou het tempo bepalen.
We hebben de hulp ingeroepen van therapeuten, want we wilden geen fout begaan en haar bang maken van ons.
Zo zijn we stilletjes aan begonnen met trainen met snoepjes.
Eerst een snoepje ergens leggen en wachten tot ze het kwam halen, dan altijd maar dichter en dichter.
Na een maand of 3, ging het steeds beter en nam ze de snoepjes uit onze handen. Grote stappen voor haar!
Toen dat lukte, kwam ze steeds dichter bij ons, soms ook bij in de zetel, wel op een veilige afstand, maar ze zat er toch maar.
We kregen de raad om een halsband aan te doen, maar ja, hoe doe je dat als je ze niet kan aanraken? Tot vrienden ons vertelden over de halsband met lus, die kan je van op afstand over het hoofd laten glijden.
En sindsdien is alles veranderd. Ik merkte dat als ze de band aan had, ik haar heel zachtjes kon aanraken. Heel voorzichtig aaien. Eerst schrok ze even, maar daarna ontspande ze, en ze genoot ervan.
Dag op dag 4 maand bij ons en we kunnen haar aaien. Zalig!!!
Jammer genoeg zat ze nog in haar dikke vacht vol klitten, en daar moesten we haar van verlossen. We hebben een afspraak gemaakt met een ervaren trimster die aan huis komt, ze doet onze Torres ook en weet hoe ze bange honden moet aanpakken zonder hen een trauma te bezorgen.
Ondertussen is onze flinke meid verlost van alle klitten en vilt. Het lijkt wel doordat ze haar vacht kwijt is, ze ook haar verleden kwijt is.
We kunnen haar aaien wanneer we dat willen, ze komt veel dichter bij ons. Ze is duidelijk dankbaar dat ze ervan verlost is.
Vanaf nu alleen nog maar genieten, samen met Torres.  We blijven verder werken aan haar vertrouwen.
We zijn zo blij dat we haar die kans hebben gegeven, nu mag zij prinses zijn. Alles op haar tempo.

Maar wat we bereikt hebben was met liefde en veel geduld.

Lieve groetjes van ons allemaal.

Marc, Maggy, Cedric, Torres en Luna









Geen opmerkingen:

Een reactie posten