Noora

Noora is nu een dik jaar bij mij. We zijn helemaal verknocht aan elkaar. Als ze bij mijn ouders logeert, moet ik niet te lang wegblijven, want hoezeer ze daar ook thuis is, na een aantal dagen gaat ze me echt missen en gaat ze zich steeds vaker en langer ergens stilletjes terugtrekken. Je merkt dan ook dat haar humeur eronder leidt. Als je goed naar je kat leert kijken, kun je uit houding, gedrag en mimiek veel aflezen en haar smoeltje zegt werkelijk alles.

Ik heb gelukkig mijn werk zo kunnen organiseren, dat ik meestal op woensdag thuis kan werken. Elke morgen laat Noora mij overduidelijk weten door zowel gedrag als gebabbel, dat ze het niet op prijs stelt, dat ik weer voor een dag naar mijn werk vertrek. Twee dagen op, één dag af en twee dagen op, dat trekt mijn meissie net 😊

Ongelofelijk dat je zo vervlochten raakt met elkaar en dat dit ook zo rap tot stand kwam. En dat na haar toch ietwat stressige reis naar Nederland en een voortraject waar ik niets vanaf weet. Wat heeft ze meegemaakt voordat ze bij ACE kwam? Het heeft in ieder geval impact op haar gehad. Het is nog steeds een behoorlijk schrikachtig meiske. Ze haat het sinds haar aankomst in Nederland om getransporteerd te worden (een trauma, denk ik, van haar vliegreis naar Nederland in een reistas), maar gelukkig krijg ik haar steeds makkelijker met steeds minder stress in haar kooitje als ze mee moet naar mijn ouders als ik daar een wekend heen ga. Ben benieuwd wat de eerste keer naar de dierenarts teweeg gaat brengen. Moet binnenkort toch ook een keer gebeuren voor haar inentingen.

Vorig jaar heeft ze 3 weken in een kennel (een hele goede met veel ruimte en vrijheid) moeten vertoeven, omdat ik met mijn ouders naar Schotland ging voor vakantie (stond al geboekt voordat ik Noora kreeg). Helaas is dat niet zo goed verlopen, omdat madam te bang was en niet opgetild wenste te worden, dus ook niet naar haar - jawel - kooitje te dirigeren was. Ze heeft derhalve al die tijd in haar hok moeten blijven. Gevolg, ze gaat (zeker voorlopig) niet meer naar een kennel. Paar dagen met mijn ouders op pad kan gelukkig nog, want dan zorgt de overbuurvrouw zeer goed voor haar en kan ze gewoon thuis in huis blijven. En als ik zelf alleen weg wil, heb ik gelukkig mijn ouders nog om op haar te passen.

Voor de eerste keer in de sneeuw op mijn balkon was een ware belevenis. Eerst onwennig en omheen lopen. Daarna er op een holletje overheen en vervolgens sneeuw met de poot naar de bek brengen om op te likken. Een waar festijn om naar te kijken. Niet makkelijk om op de plaat vast te leggen, zo rap als ze heen en weer stoof. 

Mijn meissie is een echt knuffeldiertje. Ze kruipt de godganse dag als ze daar de kans toe krijgt op schoot en vleit zich dicht tegen me aan en kijkt dan met verliefde ogen naar me alsof ze wil zeggen: 'kijk toch eens hoe lief ik ben en hoeveel ik van jou houd' 😊. Vervolgens vleit ze dan het liefst haar koppie tegen mijn gezicht of in mijn hals. Echt ontroerend! Aangezien ik alleen woon, is het voor mij ook erg goed, dat ik iets heb om lief te hebben. Zo helpen we elkaar!

Ik wil en kan totaal niet meer zonder haar! Het is een prachtmeid met een echt karaktertje! 

Dank ACE voor het redden van dit bijzondere katje!!!!!

Hartelijke groeten,

Ingeborg